Van leraar tot oorlogsverslaggever

Voordat ik met mijn verhaal verder ga, wil ik eerst even twee vragen beantwoorden en mijn vorige verhaal corrigeren.

Hoe af te drogen na het poepen?
- Na het poepen droog je je billen niet af, maar hoop je dat ze opdrogen. Daarom moet je niet teveel water gebruiken om te spoelen of verkeerd mikken, anders heb je een grote natte plek in je broek. Gelukkig hebben ze daar voor vrouwen een goede oplossing voor: jurken die tot over je billen hangen. Heel handig voor als je nog niet zo geoefend bent, zoals ik.

Hoe is Engels van Namesa?
- Namesa spreekt redelijk Engels. In ieder geval goed genoeg om flink bazig tegen mij te zijn en om mij te verstaan als ik haar op haar donder geef. De familie heeft wel vaker vrijwilligers in huis gehad, waardoor ze het een beetje heeft opgepikt. Ook wordt hier op de privescholen heel vroeg begonnen met Engels en wordt het grootste deel van de lessen in het Engels gegeven.

Correctie:
Namesa is niet schattig. Het is een superverwend, onwijs bazig en asociaal kind. De afgelopen tijd heb ik een moeilijke strijd met haar gestreden om haar iets beleefder te laten doen en haar te laten merken dat ik niet naar commando's luister. Het is gelukt. Ik heb alles in de strijd moeten gooien, zoals nog harder gillen als zij gilde en een voedingsfles voor baby's die ik pakte zodra ze zich weer als baby ging gedragen. Daar heeft ze toch een hekel aan! Een keer ging ze zelfs zover dat ik haar in een houtgreep moest nemen om te voorkomen dat ze me sloeg, aan mijn haren trok en schopte.
Inmiddels doet ze in ieder geval tegen mij een stuk vriendelijker. Het huilen en gillen als ze haar zin niet krijgt is gestopt en ze zegt nu niet meer "Sanne, come here!" of "Sanne you must play game!", maar gewoon "Sanne, could you please come here?" en "Shall we play a game?". Een hele verbetering.


Dan nu het vervolg van mijn vorige verhaal.

Vorige week donderdag, 23 april, was het dan zover. Mijn eerste lesdag op de Motherland Higher Secondary School. Bloednerveus ging ik heen. Ik had werkelijkwaar geen enkel idee van wat me te wachten stond. Dus 's morgens met Namesa en buurmeisje Manisha maar in de schoolbus gestapt. Sta je dan, als bovengemiddeld lange lummel (ik?) tussen allemaal kinderen varierend van leeftijd tussen de 3 en 16 jaar. Allemaal in schooluniform. Ze leken allemaal op elkaar. Hoe moet ik ze ooit uit elkaar houden????
Bij de school aangekomen bleek gelukkig dat de groep uit elkaar te houden kinderen zich opsplitsten. Alles t/m klas 4 (9 jaar) zit in een ander gebouw dan de oudere leerlingen. Mooi, hoef ik alleen op de langste kinderen te letten.

In de school moest ik helaas Namesa los laten, aangezien zij de klas in moest, terwijl ik geen idee had waar ik heen moest of wat ik moest doen. Dus goed opletten wat de andere leraren deden. Allereerst moest ik me registreren in een boek, ten teken dat ik aanwezig was. Vervolgens ben ik maar naar het lokaal van de klas gelopen waar ik (volgens Prem) mijn eerste les zou hebben. Hier is het trouwens zo dat niet de leerlingen, maar de leraren telkens van klas verwisselen. Dus ik naar de tweede verdieping, klas 4A opgezocht, maar er waren geen kinderen. Die stonden beneden op het plein voor de Morning Assembly.

Er zijn op de grond witte lijnen geschilderd waar de kinderen op moeten staan. Allemaal recht achter elkaar, met een armlengte afstand van degene voor zich. Vervolgens voeren ze met een haast militaire discipline allerlei oefeningen uit, die me erg aan ochtendgymnastiek deden denken. Nadat dit alles gebeurd is moet een deel van een klas naar voren komen om het volkslied door de microfoon te zingen. De rest van de kinderen op het plein doen uit volle borst mee. Tot slot zweren ze een eed, waarin ze o.m. zeggen dat ze hun ouders altijd zullen gehoorzamen, hun best zullen doen op school en trots zullen zijn op hun land. Voor mij was het een heel rare gewaarwording. Wat een discipline die kinderen van jongs af aan al wordt opgelegd en dat ze een eed opzeggen waarvan ze de helft niet snappen is voor mij moeilijk te begrijpen. Om jullie een beeld te geven heb ik een filmpje en foto's online gezet.

Zodra de Morning Assembly afgelopen was liepen de kinderen naar het lokaal, waar ze zich buiten de deur in een rij opstellen. Daarna vraagt ieder kind 'permission to enter the classroom', oftewel toestemming om binnen te komen. Ik dacht dat als je eenmaal zegt dat het goed is, iedereen wel binnen zou komen, maar je moet 35 keer toestemming geven....

Al deze discipline gaf mij de hoop dat de kinderen tijdens de lessen ook zo zouden zijn. Nou, mooi niet!!!
Ik denk dat het nog nooit is voorgekomen dat een klas zo'n enorme chaos was! Ik zal proberen om de situatie te beschrijven.
Het principe van je vinger opsteken en stil wachten tot je aan de beurt bent kennen ze hier volgens mij niet. Ze steken hun vinger op, gaan staan of lopen naar voren, onder een constante stroom 'Missmissmissmissmissmissmissmissmissmissmiss'. Pas als je ze de beurt geeft houden ze op. Nu is dat met 1 leerling al vrij vervelend, maar als de hele klas dat doet is het geen doen. De kinderen waren overenthousiast dat zij als eersten de nieuwe, buitenlandse leraar hebben en waren daardoor extreem druk. Ik kon ze gewoon niet stil krijgen. Ik heb alles geprobeerd, maar niets werkte. Dus maar gewoon begonnen met praten en verteld waar ik vandaan kom. Dat hielp, want de globe, die ik uit het lesmaterialenhok had meegenomen, werd druk bekeken. Toen ik vertelde dat ik 16 uur met het vliegtuig moest om hier te komen kreeg ik de vraag of ik toen niet heel erg last had van mijn billen. En ze vinden het vet cool dat mijn familie nu aan de andere kant van de wereld woont. Ze willen trouwens alles van je familie weten, dus ik alles verteld. Toen ik echter vertelde dat ik 1 zusje had en geen broers vonden ze dat zielig. Het minimum aantal kinderen is hier over het algemeen 3, waarvan toch zeker 1 zoon. Dat mijn ouders 'maar' 2 kinderen hebben en dan nog dochters ook, is hier bijna niet te bevatten.

Nadat ik over mijn familie verteld had, wilde iedereen over zijn familie vertellen. Wederom stond zo'n beetje de hele klas bij het bord. Het was echt een onwijze herrie. Het was zelfs zo erg dat een jongetje, Kiran, wel zes keer geprobeerd heeft te vertellen dat zijn tand los zat, maar door het lawaai kon ik hem niet verstaan. De zevende keer dat hij naar mij toe kwam lag de tand in zijn hand en zat er een bloedend gat in zijn mond. Ik werd heel boos op de klas dat ze zo'n lawaai maakten dat ik dat niet eens had kunnen horen, maar vanbinnen lag ik in een deuk. Moet mij weer gebeuren.

Ik ben overigens wel overstelpt met tekeningen, die ik binnenkort maar ga ophangen op mijn kamer. Er staat o.a. op "From Ekta, For Sanne. You is very pretty". Wel heel lief. Ook heb ik een vet coole tekening van een krokodil. Zo schattig.

Ik was dolgelukkig toen de bel ging en ik de klas uit kon. Pffff, wat een lawaai. Toch werd ik wel een beetje bang voor de andere klas, maar gelukkig waren dit lieverdjes. Ik had geleerd van het debacle van 4A, waardoor ik met 4B voordat ik begon eerst goede afspraken heb gemaakt. Dit werkte en ik kon een normale les draaien. Ik was me toch trots op mezelf!

Aan het einde van de dag was ik wel kapot hoor! Nog knap lastig, 35 kinderen een uur bezig houden. En dan kan je ze ook nog eens amper verstaan. Ze spreken Engels met een heel zwaar Nepalees accent. Aan mij de taak om dat te veranderen. Ik geef nu ook officieel 'Conversatielessen'. Klinkt wel chique, maar het stelt helemaal niks voor. Nu moet ik allemaal gesprekjes gaan verzinnen, nou net hetgeen waar ik me niet zo goed op heb voorbereid.

Ik had gelukkig een week om bij te komen en nieuwe lessen te verzinnen, want de studententak van de Maoisten hadden alle private scholen gesloten, Banda. Een banda is een nationale staking, meestal georganiseerd door de Maoisten om zo de regering te dwingen aan hun eisen tegemoed te komen. Vrijdag 24 april was er een algemene banda, omdat de Maoisten het gek vonden dat de regering hun gewapende oefeningen voor een massademonstratie op 1 mei afkeurde. Gek he?
Vervolgens zijn de scholen een week dicht geweest, omdat de studententak van de Maoisten het niet eens is met de prijsverhogingen van de privescholen. Man, op een gegeven moment verveel je je kapot. Bij een algemene banda is alles gesloten en rijden er geen bussen, dus is er niks te doen. Gelukkig was tijdens de scholenbanda alles open, waardoor ik maar ben wezen winkelen enz. Nooit gedacht dat ook dat me op den duur zou gaan vervelen. Het is gebeurd.

Vrijdag 30 april, terwijl jullie in Nederland allemaal lekker aan het feestvieren waren, kon ik gelukkig weer naar school. Heel bijzonder, maar het liep gesmeerd. Ik heb met de klassen tongue twisters gedaan, met op het einde een wedstrijdje. Wie mijn idioot moeilijke tongue twister goed wist op te zeggen kreeg een ballon. Het werd een onwijze competitie tussen de kinderen, maar het was ontzettend leuk.
Jammer genoeg is er nu weer een nationale banda. Sinds de demonstraties op 1 mei ligt het hele land weer plat. Weer geen school. Ik hoorde vanmorgen dat het wel een maand of langer kan gaan duren. Nou, tot zover dan mijn vrijwilligerswerk in Nepal......

Ik las trouwens in de Kathmandu Post dat de EU en de VN min of meer gezegd zouden hebben dat Nepal nu oorlogsgebied zou zijn. Dan ben ik nu officieel 'uw oorlogscorrespondent'.

In Kathmandu zijn al dagen honderdduizenden aanhangers van de Maoisten aan het demonstreren en is het dagelijks leven totaal ontregeld. Scholen, gymzalen, winkelcentra enzovoorts zijn allemaal ingenomen door de Maoisten om hun aanhangers onder te brengen. Mensen slapen op de grond, zonder matras, slaapzak of kussen. Er is bijna geen eten beschikbaar en de mensen van de Kathmandu Vallei hebben al bijna geen water meer, maar moeten het nu ook nog delen met de demonstranten. Ik ben hele blij dat ik nu niet in Kathmandu zit.

De demonstraties zijn hier ook aan de gang. Vreedzaam, maar toch voel ik me niet op mijn gemak. De demonstranten lopen in lange stoeten door de straten van Pokhara, revolutionaire liederen zingend, leuzen roepend en de rode vlaggen zwaaiend. Als ik ze hoor bekruipt me toch een naar gevoel. Op de een of andere manier klinkt het dreigend, alsof er elk moment iets ergs kan gaan gebeuren. Dan ben ik blij dat ik in het huis ben en niet op de straat. Toch komt het dan erg dichtbij.

Hopelijk gaat deze banda snel voorbij en kan ik weer gewoon naar school.

Voor ik het vergeet, de huiseigenaar/buren hebben kuikens gekocht. Ze zijn zo schattig!!! Hun jongste zoon Divas [Diebas] en ik zijn er continue mee in de weer. We hebben onszelf ontpopt tot fantastische kippenmoeders. Tsja, je moet toch wat tijdens de banda?

En ik heb een kamergenoot. Hij is ongeveer 10 cm lang en vrij dun. Elke morgen maakt hij me wakker met een geluid dat nog het meest lijkt op het geluid van getik op het raam met een muntje. Ik heb hem Aad genoemd, maar ik geloof dat hij inmiddels alweer verhuisd is. Heb 'm al een paar dagen niet gezien. Gek, ik mis hem wel. Hij maakte toch dat ik me minder alleen voelde.