Nepali Style in Pokhara

Na een somber verhaal te hebben geschreven, vandaag weer leuke belevenissen!

Zaterdag 10 april kreeg ik een e-mail van Raju (mijn contactpersoon), met de vraag of ik hem wilde bellen. 's Middags had ik pas weer stroom, dus ik meteen bellen. Hij vertelde dat hij de elfde niet volgens het plan in Pokhara zou zijn, maar dat hij met zijn gezin in Bhakthapur bij familie zat. Over drie dagen was het tenslotte Nieuwjaar en dat vierde hij met familie. Maar ik was van harte uitgenodigd. Of ik dinsdag kon komen? Tuurlijk!

Dus twee dagen langer dan gepland in Kathmandu doorgebracht, maar dinsdagochtend om zes uur opgestaan, mijn tas ingepakt en naar Bhakthapur vertrokken. Heel vreemd, maar dat ik naar Kathmandu kwam had ik twee tassen, hoe kan het dat ik nu vertrok met vijf??? Mijzelf kennende waarschijnlijk weer veel teveel kleren gekocht.

Na een uur in de taxi gezeten te hebben (natuurlijk file), kwam ik aan bij het punt waar Raju en ik hadden afgesproken. Blijkt hij het tegenovergestelde te zijn van wat ik verwacht had. Compleet verwesterd, inclusief diamanten oorbellen, grote zonnebril en gloednieuwe telefoon. Zo'n type ben ik hier nog niet tegengekomen. Gelukkig is hij heel aardig.

Vervolgens zijn we doorgereden naar het huis van zijn vader, waar ik zijn vrouw Sunila ontmoette en dochter Namesa. God was was Namesa bang! Ik had een Barbie voor haar meegebracht, die ze heel verlegen in ontvangst nam en vervolgens vliegensvlug naar haar kamer bracht. Daarna ging ze meteen met haar moeder mee naar haar oma. Tot zover de kennismaking.....
Raju en ik vertrokken een uurtje later naar de familie van Sunila. Het was een huis van vier verdiepingen, waarvan Sunila's moeder en grootmoeder de bovenste verdieping bewonen. Hardstikke klein, met aan de ene kant van de gang een piepklein woon-/slaapkamertje en aan de andere kant van de gang een heel donkere keuken. Over de keuken wil ik iets meer vertellen.

Er stond een tweepits gasfornuis, met daarnaast een grote gastank. Zodra deze leeg is, bel je een bedrijf die de tank komt vervangen. Een beetje zoals op de camping.
Overal waar je keek stonden pannen, borden en grote plastic potten van grootverpakkingen snoep, poedermelk etc. Hierin wordt vanalles bewaard. Rijst, koekjes, gedroogd vlees, poeder voor limonade, ga zo maar door. Je kunt het zo gek niet bedenken of het zat in zo'n pot.
Bestek zie je nauwelijks in Nepalese keukens, aangezien hier met de handen wordt gegeten. Daarover straks meer.

Vanuit het kleine kamertje van oma kon je op een heel smal balkonnetje komen. Vandaaruit kon je heel goed het rechtop zetten van een grote houten paal zien. Deze paal is gemaakt van een speciale houtsoort en bovenop zit een soort bosje bladeren gebonden. Dit is het hoofd van een god. Dit alles gebeurde op Potter's Square, normaal gesproken een toeristische trekpleister, maar nu ontoegankelijk door de grote menigte Nepalezen die het plein bezet hielden. En de daken rond het plein. Waar men ook kon zitten, zat men om het tafreel te kunnen bekijken. Een onwijs leuk gezicht.

Toen de paal rechtop stond klommen enkele waaghalzen erin. Dat ding is zeker 25 meter hoog, zo niet meer! Maar men gelooft dat als je een blaadje van de top kunt pakken, het gelukt brengt. Ja, als je niet uit die paal dondert heb je zeker geluk. Zo kan ik het ook...
Later ben ik nog even wezen kijken, dat ding staat hardstikke scheef! Echt levensgevaarlijk.

Daarna ben ik bij Sunila, haar moeder en haar zus in de keuken gaan zitten. Hardstikke leuk om te zien hoe het er hier aan toegaat. Hoewel ik de taal niet spreek, kon ik de gesprekken toch redelijk volgen. En anders is het gewoon onwijs leuk om de taal te horen. Soms hoor je een paar woordjes die je kent en dat is dan toch wel kicken. Als iemand het continue over 'pani' heeft, gaat het gesprek over water en waarschijnlijk over het tekort eraan. Momenteel is het namelijk heel erg droog in Nepal.
Voor de rest werd ik gewoon in de watten gelegd. Ik kreeg van alles wat er gekookt werd eerst een best bord om te proeven en tussendoor nog chocoladetaart, snoepjes, stukjes vlees, drinken, ga zo maar door. Alsof ik bij mijn eigen oma aan tafel zat! Tsja, alles gaat nu Nepali Style, dus je moet maar aan de smaak gaan wennen, was het excuus van de dames. Pfff, ik zat hardstikke vol en het is onbeleefd om te weigeren. Dus van alles maar kleine beetjes genomen en de helft aan Namesa en haar nichtje Ita gegeven. Die lustten gelukkig alles. Gewoon doorkauwen.

's Avonds mijn eerste echte Nepalese maaltijd bij een Nepalees gezin gegeten. Dal Bhat. Dat houdt meestal in: Rijst, Dal (linzensoep), Pickle (pittig prutje), Aardappelprutje en soms nog iets dat groente is, heel bitter smaakt en ik eigenlijk heel vies vind maar netjes opeet. Ik vond het hardstikke lekker! Echter, de volgende dag kreeg ik 's avonds precies dezelfde combinaties en toen kwam het wel mijn neus uit. Gelukkig zijn er vele variaties van dit gerecht.

Het eten deed ik met Raju, Sunila, haar zuster en haar zwager. Vier volwassenen dus. Nou, dat had ik niet in de gaten. Ik wilde Nepali Style eten, dus dat ging met mijn handen. Eerst de anderen bestudeerd en ik schrok me rot. Tafelmanieren kennen ze hier niet. Knieen boven tafel, linkerelleboog op tafel, half voorover geleund over je bord hangen, smakken, slurpen, met mond vol praten en schrokken alsof je in maanden geen eten hebt gehad. Het was ronduit walgelijk. Maar goed, ik me aanpassen, dus ook met handen eten. Ging op zich wel netjes. Wel een heel gek gevoel hoor, om met je handen door je eten te roeren en dan naar binnen te werken. Je moet trouwens nog wel opletten, want je moet met rechts eten en mag niets aanraken met je linkerhand.Links gebruik je voor toiletbezoek.

De meeste mensen hebben hier een Nepalees-Frans toilet. Dit houdt niets anders in dan een porceleinen gat in de grond. Toiletpapier wordt hier niet gebruikt, dus na een grote boodschap (die je heel precies in het gat moet mikken) pak je een bekertje uit een emmer water die in het toilet staat en spoel je met rechts je kont schoon, terwijl je met links een beetje moet schrobben. Ik moet zeggen, dat is een behoorlijke drempel waar ik me overheen moest zetten, maar een jeukend achterwerk is ook niet alles. Vandaar dat je links niet met eten moet gebruiken.

Na dit onsmakelijke verhaal maar snel verder naar vrijdag. 's Ochtends om half zes vertrokken uit Bhakthapur met maar drie tassen. Ik heb het aantal d.m.v. strategisch inpakken weten te verminderen. Neemt niet weg dat mijn grote rugzak bijna niet te tillen was. Eerst moesten we met het openbaar vervoer naar Kathmandu. Dus ik de bus ingestapt en achteruit naar de achterste bank gelopen waar nog plek was voor mij en mijn tas. Als ik de tas namelijk af zou doen zou het onmogelijk zijn om hem nog op mijn rug te krijgen. Zit je dan, bus bomvol, met je tas half uit het open raampje. Gelukkig kon het geen kwaad, maar ik moest er ontzettend om lachen. Wat weer een situatie.
Ik was wel blij dat de bus bijna leeg was toen we er in Kathmandu uitstapte, anders had de halve bus uit moeten stappen om mij erdoor te laten.

Toen we uitstapten zag ik meteen waar we waren. Sundhara. De toren van de Minister President. Ik vond het wel grappig dat ik meteen wist waar we heen moesten lopen en dat dat nog een roteind was! Pffff...... Dus ik maar flink doorstappen. Langzamer ging niet eens, want dan zou ik omvallen van het gewicht van mijn tas.
Op Kantipath een bus uitgekozen en eerst onze grote tassen ingeladen. Daarna opzoek naar ontbijt. We hadden nog niets gegeten, dus ik had honger en wel zin in ontbijt. Bleek het niets meer te zijn dan een kop Nepalese thee en een paar droge gezouten biscuitjes. Zodra we in de bus zaten heb ik meteen een mueslireep gegeten, want anders kon je me oprapen. Ach, we zouden al om elf uur een 'Breakfast Break' hebben. Elf uur???? Het was pas half zeven!!! Man, dat duurt nog onwijs lang! Nou ja, die mueslireep vulde gelukkig wat, anders had ik het echt nooit niet gered.

Om stipt zeven uur vertrokken en om stipt acht uur file. Ja hoor, als nu maar niet de ontbijtpauze wordt doorgeschoven. Na een kwartier reden we alweer en inderdaad, om elf uur ontbijtpauze. Na een stevig ontbijt weer doorgereden en om 1 uur lunchpauze. Ja, toen hoefde ik niet meer...
Onderweg heb ik allerlei soorten landschappen gezien. Onder andere dorre vlaktes, bergen, akkers en sawa's.

Uiteindelijk om half vier in Pokhara aangekomen en met de taxi naar het huis van Raju en Sunila gereden. Dat viel even tegen. Het gezin woont met z'n drieen in een piepklein kamertje, dat volgezet is met een tweepersoons bed, een hoge en een lage kast en een naaimachine (zo'n ouderwetse, met de voet aangedreven Rita). Er is amper ruimte om te lopen. De keuken is een klein gebouwtje dat buiten staat. Iets minder donker dan de keuken van Sunila's moeder, maar ook hier krijg ik telkens weer het campinggevoel. Geen stromend water overigens. Het water moet met grote kruiken getapt worden in de douche (alleen koud water) en wordt vervolgens naar de keuken gebracht. Daar wordt het in twee rode plastic emmers gegoten, waarvan er eentje een kraantje heeft en de ander alleen een klein bekertje om water te scheppen. Afwassen gebeurt hier gewoon met de handen en een klein beetje zeep onder het kraantje, wat je niet te lang open mag laten staan.

Mijn kamer is op de bovenste etage, als een soort gebouwtje op het dakterras. Vrij groot, met een bedframe. Voor de rest was er niets. Zelfs geen kast of tafel. Dus ik 's avonds nog met Raju een matras gekocht. In Nepal heb je keuze uit twee soorten matrassen. Net het verhaal van de drie beertjes. De een is veel te hard, waardoor je het gevoel hebt op de grond te liggen. De andere is veel te zacht, waardoor je zover doorzakt dat je alsnog op het bedframe ligt. Nou, doe dan maar die harde... Elke morgen wordt ik stijf als een plank wakker met onwijze pijn in mijn rug, maar ja, Nepali Style. Diezelfde avond ook nog even een houten rek gekocht om mijn spullen op te kunnen stallen. Navraag bij Raju leverde op dat de andere vrijwilligers het allemaal wel best vonden om hun spullen op de grond te bewaren, maar ik moet zeggen dat ik het toch wel heel lekker vind, zo'n rek. Opgeruimd.

's Avonds weer Dal Bhat en vroeg naar bed. Zo'n dagreis vermoeid je toch wel heel erg.

Volgende ochtend om half acht aan het ontbijt. Weer thee. Heel lekker, maar toch wel erg weinig. Gelukkig eten we hier om elf uur weer Dal Bhat. De thee is net genoeg om tot die tijd de ergste honger te stillen.
Vervolgens voor het eerst in Nepal, mijn eigen was gedaan. Allemaal lekker ouderwets, dus met de hand. Ik had een beste bult, dus ben uren bezig geweest. Wat een loodzwaar werk. Volgende keer doe ik het in kleine porties en laat ik het werk niet zo opstapelen. Wassen, wringen, spoelen, wringen, spoelen, wringen, spoelen, wringen, spoelen, wringen en dan pas drogen. En als je pech hebt nog een keer extra spoelen en wringen. Gelukkig droogt het hier aan de waslijn, dus strijken is niet nodig. Moest er nog eens bijkomen.
De rest van de dag eigenlijk alleen maar spelletjes gedaan met Namesa. Gelukkig heeft ze nu het volste vertrouwen in me, dus van verlegenheid is geen sprake meer. Ik mocht d'r die avond zelfs naar bed brengen en een spannend verhaaltje vertellen. Waarschijnlijk heb ik het iets te spannend gemaakt, want ze heeft de hele nacht amper geslapen, vertelde Sunila de volgende ochtend. Zelf vond ik het wel mee vallen, maar je weet het niet. Ze is vijf...

Eergistermiddag naar de Motherland Boardingschool geweest om kennis te maken met de directeur, Prem. Hij is het Nepalese evenbeeld van Rowan Atkinson (Mr. Bean). Qua gezicht, qua gedrag, alles. Echt onwijs grappig. En zie dan maar eens je gezicht strak te houden.
Voor de rest is hij echt heel aardig en was hij heel serieus over de school en mijn werk, dus dat viel allemaal wel mee. Aangezien vandaag het nieuwe schooljaar is gestart en de echte lessen nog niet begonnen zijn, hebben we afgesproken dat ik woensdag om half 5 langs ga om de regels en mijn rooster uitgelegd te krijgen en om het lesmateriaal te bespreken. Donderdag ga ik waarschijnlijk aan de slag.

Gisteren met Sunila en Mala (zus van Raju) naar de markt geweest om boodschappen te doen. Sunila is echt heel erg lief voor me en probeert me overal bij te betrekken. Af en toe moet ik iets voor haar doen en doe ik het helemaal verkeerd. Dan moet ze gewoon heel erg lachen en helpt ze me het goed te doen. Bijvoorbeeld met het eten met de handen. Daar zit nog een heel ingewikkelde techniek achter. Nog moeilijk! Dan leert ze me de truukjes of vertelt ze me hoe ik het beter of makkelijker kan doen. Ook met koken betrekt ze me en moet ik bijv. de groenten schoonmaken of de gebruiksaanwijzing van de nieuwe keukenmachine ontleden en aan haar uitleggen hoe het werkt. Ook vraagt ze bij alles of ik het wel lekker vind en ik moet vooral eerlijk zijn, anders maakt ze volgende keer voor mij iets anders. Nu wil het toeval dat de dingen die ik niet lekker vind, Sunila zelf ook niet lust, dus ik kan ook echt eerlijk zijn. Maar ze kan ontzettend lekker koken, dus ik heb nog maar 1 keer gehad dat ik iets echt niet lustte. De rest is gewoon fantastisch.
Door de variaties van de Dal Bhat gaat het niet vervelen. De ene keer rijst, de andere keer roti, dan weer eens andere pickle, ander aardappelprutje etc. Nu snap ik de mensen pas die mij vertelden dat de Dal Bhat verslavend is. Het is echt heerlijk.

Tot slot wil ik jullie het volgende verhaal niet onthouden. 9 April wilde ik een kaart posten naar Nederland. Het hotel zei in eerste instantie dat het wel via hun kon, maar toen ik met een kaart in een envelop aan kwam zetten deden ze ineens moeilijk. Ik moest maar naar het postkantoor. Dus ik heen. Dicht, ivm een of ander festival. Volgende dag was het zaterdag, dus zijn de overheidsinstanties standaard dicht. Dus ik op zondag heen. Krijg je het volgende tafreel:

Een grote hal met 20 loketten. Elk loket heeft een andere functie. Ik dus op goed geluk naar loket 7 gestapt met de vraag waar ik moest zijn om een brief te posten. De mevrouw achter het loket snapte het niet en ik moest naar haar buurman, die pas snapte wat ik bedoelde toen ik met die kaart stond te zwaaien. Ik moest naar loket 10.
Bij loket 10 zit een mevrouw die je eerst vijf minuten laat wachten, aangezien ze in gesprek is met haar collega. Die collega merkte mij toen pas op en maakte mevrouw attend op het feit dat ik stond te wachten. Een beetje nors draait ze zich naar mij om en pakt de kaart aan. Ze leest het adres en vraagt dan nog eens waar ie heen moet. Dat zie je toch? Nederland! Beetje boos krijgt mijn kaart een stempel. Daarna kijkt ze nog eens goed en zegt kwaad dat de envelop nog niet dicht is. Duh! Geen plakstrip......
Ik doorverwezen naar loket 17. Daar zit een mevrouw achter een tafel, met op die tafel een Prittstift. Dus ik pak die lijmstift en krijg een tik op mijn vingers. Wat ik ermee ging doen? Behang plakken, nou goed? Ik uitleggen dat ik de envelop dicht wilde plakken. Toen kreeg ik toestemming. Na gebruik zet ik de stift weer terug op tafel, krijg ik weer op mijn donder. De stift moest wel precies op het daarvoor bestemde spijkertje gezet worden. Zucht....
Terug naar loket 10, waar goedkeurend naar de dichtgeplakte envelop wordt gekeken en de kaart zonder iets te zeggen in een mand wordt gegooid. Dus ik vraag nog "Is het zo goed?", waarna ik het antwoord krijg "Dat zie je toch?".
Volgens mij een typisch voorbeeld van Nepalese efficiency. Om gek van te worden!!!