WK Update (alsnog) NU MET FOTO'S!!!

Inmiddels is het alweer twee weken geleden sinds de finale gespeeld werd, maar ik kon niet eerder een update geven ivm problemen met het internet. Gebeurd mij weer.

Voor de wedstrijd sprak ik een paar Nepalese vrienden, die allemaal voor Spanje waren. Stelletje verraders. Hoe kun je nou voor Spanje zijn als je vrienden bent met een Nederlander? "Ja, maar Paul de octopus heeft gezegd dat Spanje zal winnen." Nou, we zullen wel zien. Achteraf maken we paella van Paul. Toch was zo'n beetje heel Nepal voor Spanje, want Paul had het gezegd. Wat een stom bijgeloof. Wij zouden weleens laten zien wie er beter is. Nederland natuurlijk!

Het was de zondag van de finale 1 groot feest. Club Paradiso zat stampvol. De Nederland-fans kon je er echter zo tussenuit pikken. We waren niet te missen met oranje shirts, een gigantische Nederlandse vlag en Nathan weer met z'n oranje dreadlocks. Gynette kwam aanzetten met een paar tubes 'schmink' om onze gezichten en armen met vlaggetjes te versieren. Toen we helemaal onder de vlaggetjes zaten vroeg Joost ineens "Wat voor verf is het eigenlijk?". Heel intelligente vraag. Daar hadden we nog helemaal niet over nagedacht. Wij kijken, plakaatverf. Godzijdank wel op waterbasis, anders hadden we er nog weken mee gelopen.

De wedstrijd op zich was een feest. De club zat vol met Nepalezen die voor Spanje waren en dat uitgebreid lieten horen. Dat konden wij Nederlanders beter. Met zeven man (4 Nederlanders, een Australier en 3 Nepalezen) maakten wij meer lawaai dan de rest van de kroeg. "HOLLAND! HOLLAND! HOLLAND!"
De naam die we het meest geschreeuwd hebben is die van Maarten Stekelenburg. Elke keer als hij de bal aanraakte of in de buurt van de bal kwam of iemand gewoon heel ver naast het doel schoot riep een van ons "STEKELENBURG!", wat door de rest beantwoord werd met "STEKELENBURG". Dat ging dan een keer of vier heen en weer en dan weer verderkijken alsof er niks gebeurd was. Heerlijk.

Het lekkerst is dat je je gewoon onwijs kan misdragen en niemand kent je. Je hebt geen reputatie om aan te denken en de mensen waarmee je nu zit te schreeuwen zie je toch nooit meer. In ieder geval niet buiten Nepal (nou ja, waarschijnlijk niet). Daardoor kun je helemaal los en is de lol nog veel groter dan dat je voetbal gaat kijken met je vrienden thuis.

Gedurende de wedstrijd werd er behoorlijk wat geschreeuwd. Vooral op de scheidsrechter. Wij Nederland-fans waren er 100% van overtuigd dat die man partijdig was. Daardoor riepen we bij iedere overtreding van Spanje "Geel!" en dan zwaar beledigd dat er alleen een vrije trap gegeven werd.

De fans van Spanje konden zo nu en dan ons bloed wel drinken, want regelmatig schreeuwden we in het Engels. Vooral de besprekingen van de overtredingen deden we met opzet in het Engels, gewoon om die Nepalezen te jennen. Kon gerust, want vechten konden ze toch niet. Er stond een jeep met politieagenten voor de deur. Dat was voor ons haast een vrijbrief om er nog een schepje bovenop te doen.

Na de tweede helft was iedereen best wel een beetje chagrijnig dat het nog steeds 0-0 stond. Wat een snertfinale met veel teveel gele kaarten en dan ook nog niet eens een doelpunt kunnen maken. Het maakte wel dat de spanning er bij ons allemaal goed in zat. We leefden in de verlening gigantisch mee en met elke poging tot een schot op doel stonden wij al op, om vervolgens weer teleurgesteld te gaan zitten als de Spanjaarden balbezit hadden.

De tweede helft van de verlening was zo mogelijk nog spannender. Toen Spanje scoorde stond iedereen op de banken. Behalve wij. Wij zaten nog steeds op het puntje van onze stoel met onze monden half open, heel verbaasd en teleurgesteld te kijken. We konden geen van allen bewegen. De eerste beweging die we maakten was het laten hangen van onze koppies. Zo, wat was dat zuur.
Een paar minuten later was de wedstrijd afgelopen en kwam de ober al meteen aan met onze rekeningen. Die had het goed gezien.

Wij begonnen meteen onze verf eraf te krabben, de dreadlocks werden kwaad op de grond gesmeten en die vlag hebben we ook laten liggen toen we vertrokken. Het eerste woord dat Tim zei was "Kutzooi", wat we allemaal beantwoordden met "Kutzooi". Het was op dat moment het enige juiste woord dat alles beschreef. De wedstrijd, de scheidsrechter, het doelpunt, de sfeer en ons gevoel. God, wat waren we chagrijnig en vooral teleurgesteld.

Na afloop zijn we vrij snel vertrokken. Dan maar het rouwfeest. Was evengoed nog heel leuk, ondanks dat er iets toch behoorlijk bleef knagen.
Paul de octopus had toch gelijk.....