Hekserij en Meditatie versus Hollandse nuchterheid
Door: sannedijkstra
Blijf op de hoogte en volg Sanne
13 Juni 2010 | Nepal, Pokhara
Hekserij
Zondag 31 mei werd ik door de familie Thapa, mijn benedenburen, gevraagd of ik de volgende ochtend mee zou willen naar een priester. De zuster van meneer Thapa heeft namelijk al een hele tijd last van een ziekte, waarvan de doktoren maar niet kunnen ontdekken wat het is en hoe het te genezen kan zijn. Nu wilden ze proberen of het d.m.v. een speciaal ritueel waarbij magie wordt gebruikt wel genezen kan worden. Volgens hen is de zus bezeten door een demoon die alleen uitgedreven kan worden doordat een god bezit neemt van haar lichaam en de duivel te lijf gaat.
Het schijnt heel interessant te zijn, maar ik vond het maar een raar verhaal. Toch wilde ik weleens mee om te kijken hoe zo'n ritueel nou in z'n werk gaat.
De volgende ochtend ik er extra vroeg uit om mee te gaan naar de priester. Naast meneer Thapa en zijn zieke zus, kwam er ook nog een tweede zus mee. De taxi zat echt propvol. Toen we aankwamen bij een huis vlakbij Devi's Falls (grote toeristische en spirituele trekpleister in Pokhara) ben ik met de beide vrouwen een huis binnengelopen naar een heel klein grijs betonnen gebouwtje, terwijl meneer Thapa met een klein, slissend mannetje in een joggingpak bleef praten. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon een vriend van hem was, maar later bleek het de priester te zijn. Een priester in joggingpak!
De priester opende het kleine gebouwtje dat aan de binnenkant er heel anders uitzag dan van buiten. Op alle muren waren grote posters met afbeeldingen van Shiva geplakt en in het midden stond een gigantisch portret van de oppergod. Voor het portret was een soort altaartje opgericht met allerlei ingewikkelde instrumenten.
Het mannetje sloeg een oranje kleed om en veranderde daarmee in de priester.
Toen begon de zieke zuster van meneer Thapa haar klachten uit te leggen, waarna de priester haar uitlegde hoe het ritueel zou gaan. (Dit alles was in het Nepalees, maar ik kon het toch min of meer begrijpen.)
Vervolgens brandde de priester wat wierrook en begon hij met het opzeggen van een mantra. De 'bezetene', die ik ken als een heel rustige, beheersde vrouw, onderging het in het begin allemaal heel rustig, maar na ongeveer een minuut begon ze heel hevig te schokken. De priester ging ondertussen gewoon door met zijn mantra. De vrouw begon steeds heviger te schokken en op een gegeven moment heel erg te grommen. Dat vond ik echt doodeng, want het geluid dat ze produceerde had helemaal niets menselijks meer. Het was een soort heel laag, dierlijk gegrom. Vervolgens begon ze ook nog eens heel heftig met haar armen te zwaaien, in een soort afkeurend gebaar naar de vele Shiva-afbeeldingen. Dit wisselde ze af met het kloppen op haar borst, zoals een gorilla dat weleens doet, en gedraai om haar as. Ze zat op de grond maar met behulp van haar handen wist ze zich te verplaatsen. Ook zwaaide ze heel wild met haar hoofd. Een paar keer heb ik echt gedacht dat ze haar hoofd tegen de muur of op het betonnen altaar zou slaan. Gelukkig gebeurde dit niet, maar het scheelde niet veel.
Terwijl dit allemaal gebeurde, zei de priester continue gebeden op die hij telde dmv kralenkettingen. Ook pakte hij een aantal keren een drietand (het symbool van Shiva) en maakte een gebaar of hij haar met de achterkant (die vlijmscherp was) wilde neersteken. Op een gegeven moment pakte de priester een houten voorwerp, wat hij op de vrouw richtte en er een aantal rondjes mee in de lucht zwaaide. Vervolgens hield hij het onder zijn oksel en zei weer rustig de mantra's op.
Pas na een uur werd de vrouw wat rustiger. Ze zuchtte heel diep, alsof ze uitgeput was, en begon vervolgens heel erg te huilen en te praten over haar zoon. Maar ze heeft helemaal geen zoon. Meneer Thapa, die naast mij zat, vertelde dat er nu een geest van een andere vrouw bezit van haar had genomen. Dit gehuil hield ze wel een halfuur vol, waarna ze weer heel erg begon te grommen en schokken.
De priester, die nog steeds aan het bidden was, stond op een gegeven moment op en trok heel hard aan haar vlecht. De vrouw stopte even en ging daarna weer door met schokken, waarna de priester weer heel hard aan haar vlecht trok. Maar dan ook echt snoeihard!
Dit gebeurde een aantal keren, waarna de vrouw weer begon te huilen.
Ik heb bijna twee uur bij het ritueel gezeten, maar moest toen echt weg. Ik kan niet te laat op school komen. Gelukkig ging de andere zuster van meneer Thapa ook naar haar werk, zodat we samen konden vertrekken. Dan voel je je toch minder gegeneerd.
Achteraf kan ik niet goed vertellen wat er precies gebeurde en of er werkelijk een god bezit van de vrouw had genomen, maar het was in ieder geval heel bijzonder.
Meditatie
Sinds afgelopen week is een vriendin van mij uit Zwitserland weer in Nepal. Mira. We zijn elkaar de eerste keer tegengekomen in Kathmandu, begin april, en dit keer is ze naar Pokhara gekomen. Hardstikke gezellig.
Hier verblijft ze in een soort yoga en meditatiecentrum en ze had me uitgenodigd om zaterdag een keer een meditatiesessie mee te doen. Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ik heen!
Om vijf uur hadden we afgesproken en ik werd opgehaald door haar en haar yogaleraar, Anish. Anish zag eruit als een vrij snelle jongen, met een dure spijkerbroek, blouse, zonnebril en moderne mobiele telefoon. Toen we echter in het meditatiecentrum aankwamen verdween hij even en kwam na een paar minuten terug in een lange rode jurk. Ik moest heel erg mijn best doen om mijn lachen in te houden. Wat een transformatie.
Vervolgens gingen we de zgn 'Buddha Hall' binnen, waar hij een cd'tje met zweverige muziek opzette en ons verzocht om op de grond te gaan liggen en ons hele lichaam te voelen zonder te bewegen.
Toen we dit vijf minuten gedaan hadden legde hij mij de meditatiesessie uit. Na de uitleg zette hij een ander cd'tje op en moesten we met ons hele lijf schudden, van top tot teen. In het begin heb ik maar heel erg op Anish en Mira gelet hoe het moest en het zag er werkelijk belachelijk uit. Toch maar meegedaan, ik wilde dit tenslotte zelf. Na een tijdje merkte ik dat als ik stopte met schudden, ik helemaal uit het ritme was en over m'n hele lichaam tintelde. Dus door blijven schudden. Dit duurde 15 minuten!!! Ik had er na een minuut of vijf wel genoeg van, maar dan moest ik toch door blijven gaan. Pfffff...
Na het schudden veranderde de muziek en moesten we dansen op de manier die we zelf wilden. Je moest vooral je lichaam laten gaan en als je wilde schreeuwen dan kon dat. "Laat vooral je gevoel en je lichaam hun gang gaan en houdt het niet tegen".
Nou, dat was op zich wel grappig, maar ook hier was ik er na een tijdje wel zat van. Uiteindelijk toch die 15 minuten weer volgehouden.
Na het dansen moesten we in meditatieve houding gaan zitten (kleermakerszit, rechte rug en handen open op je knieen) en geen enkele klank van de muziek missen. Was op zich wel ontspannend. Wederom 15 minuten.
Tot slot moesten we weer op de grond gaan liggen en ons hele lichaam voelen. Dit keer geen muziek, maar alleen het gefluit van de vogeltjes buiten. En dat is voor mij heel gevaarlijk! Dan loop ik namelijk het grootste risico om in slaap te vallen. Gelukkig was deze oefening over voordat het ook daadwerkelijk gebeurde, maar het scheelde niet veel.
Over het algemeen overwon mijn nuchterheid het sterk van mijn zweverigheid. Ik kan dit niet en ik wordt hier ook niet echt ontspannen van. Eerder lacherig, maar dat is dan weer net de emotie die niet is toegestaan.
Ik kan wel begrijpen dat mensen als Mira dit helemaal geweldig vinden, maar waar ik echt van ontspan is gewoon een avond lekker met de band repeteren of met m'n vrienden wat drinken. Mijn ultieme meditiatie.
Zondag 31 mei werd ik door de familie Thapa, mijn benedenburen, gevraagd of ik de volgende ochtend mee zou willen naar een priester. De zuster van meneer Thapa heeft namelijk al een hele tijd last van een ziekte, waarvan de doktoren maar niet kunnen ontdekken wat het is en hoe het te genezen kan zijn. Nu wilden ze proberen of het d.m.v. een speciaal ritueel waarbij magie wordt gebruikt wel genezen kan worden. Volgens hen is de zus bezeten door een demoon die alleen uitgedreven kan worden doordat een god bezit neemt van haar lichaam en de duivel te lijf gaat.
Het schijnt heel interessant te zijn, maar ik vond het maar een raar verhaal. Toch wilde ik weleens mee om te kijken hoe zo'n ritueel nou in z'n werk gaat.
De volgende ochtend ik er extra vroeg uit om mee te gaan naar de priester. Naast meneer Thapa en zijn zieke zus, kwam er ook nog een tweede zus mee. De taxi zat echt propvol. Toen we aankwamen bij een huis vlakbij Devi's Falls (grote toeristische en spirituele trekpleister in Pokhara) ben ik met de beide vrouwen een huis binnengelopen naar een heel klein grijs betonnen gebouwtje, terwijl meneer Thapa met een klein, slissend mannetje in een joggingpak bleef praten. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon een vriend van hem was, maar later bleek het de priester te zijn. Een priester in joggingpak!
De priester opende het kleine gebouwtje dat aan de binnenkant er heel anders uitzag dan van buiten. Op alle muren waren grote posters met afbeeldingen van Shiva geplakt en in het midden stond een gigantisch portret van de oppergod. Voor het portret was een soort altaartje opgericht met allerlei ingewikkelde instrumenten.
Het mannetje sloeg een oranje kleed om en veranderde daarmee in de priester.
Toen begon de zieke zuster van meneer Thapa haar klachten uit te leggen, waarna de priester haar uitlegde hoe het ritueel zou gaan. (Dit alles was in het Nepalees, maar ik kon het toch min of meer begrijpen.)
Vervolgens brandde de priester wat wierrook en begon hij met het opzeggen van een mantra. De 'bezetene', die ik ken als een heel rustige, beheersde vrouw, onderging het in het begin allemaal heel rustig, maar na ongeveer een minuut begon ze heel hevig te schokken. De priester ging ondertussen gewoon door met zijn mantra. De vrouw begon steeds heviger te schokken en op een gegeven moment heel erg te grommen. Dat vond ik echt doodeng, want het geluid dat ze produceerde had helemaal niets menselijks meer. Het was een soort heel laag, dierlijk gegrom. Vervolgens begon ze ook nog eens heel heftig met haar armen te zwaaien, in een soort afkeurend gebaar naar de vele Shiva-afbeeldingen. Dit wisselde ze af met het kloppen op haar borst, zoals een gorilla dat weleens doet, en gedraai om haar as. Ze zat op de grond maar met behulp van haar handen wist ze zich te verplaatsen. Ook zwaaide ze heel wild met haar hoofd. Een paar keer heb ik echt gedacht dat ze haar hoofd tegen de muur of op het betonnen altaar zou slaan. Gelukkig gebeurde dit niet, maar het scheelde niet veel.
Terwijl dit allemaal gebeurde, zei de priester continue gebeden op die hij telde dmv kralenkettingen. Ook pakte hij een aantal keren een drietand (het symbool van Shiva) en maakte een gebaar of hij haar met de achterkant (die vlijmscherp was) wilde neersteken. Op een gegeven moment pakte de priester een houten voorwerp, wat hij op de vrouw richtte en er een aantal rondjes mee in de lucht zwaaide. Vervolgens hield hij het onder zijn oksel en zei weer rustig de mantra's op.
Pas na een uur werd de vrouw wat rustiger. Ze zuchtte heel diep, alsof ze uitgeput was, en begon vervolgens heel erg te huilen en te praten over haar zoon. Maar ze heeft helemaal geen zoon. Meneer Thapa, die naast mij zat, vertelde dat er nu een geest van een andere vrouw bezit van haar had genomen. Dit gehuil hield ze wel een halfuur vol, waarna ze weer heel erg begon te grommen en schokken.
De priester, die nog steeds aan het bidden was, stond op een gegeven moment op en trok heel hard aan haar vlecht. De vrouw stopte even en ging daarna weer door met schokken, waarna de priester weer heel hard aan haar vlecht trok. Maar dan ook echt snoeihard!
Dit gebeurde een aantal keren, waarna de vrouw weer begon te huilen.
Ik heb bijna twee uur bij het ritueel gezeten, maar moest toen echt weg. Ik kan niet te laat op school komen. Gelukkig ging de andere zuster van meneer Thapa ook naar haar werk, zodat we samen konden vertrekken. Dan voel je je toch minder gegeneerd.
Achteraf kan ik niet goed vertellen wat er precies gebeurde en of er werkelijk een god bezit van de vrouw had genomen, maar het was in ieder geval heel bijzonder.
Meditatie
Sinds afgelopen week is een vriendin van mij uit Zwitserland weer in Nepal. Mira. We zijn elkaar de eerste keer tegengekomen in Kathmandu, begin april, en dit keer is ze naar Pokhara gekomen. Hardstikke gezellig.
Hier verblijft ze in een soort yoga en meditatiecentrum en ze had me uitgenodigd om zaterdag een keer een meditatiesessie mee te doen. Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ik heen!
Om vijf uur hadden we afgesproken en ik werd opgehaald door haar en haar yogaleraar, Anish. Anish zag eruit als een vrij snelle jongen, met een dure spijkerbroek, blouse, zonnebril en moderne mobiele telefoon. Toen we echter in het meditatiecentrum aankwamen verdween hij even en kwam na een paar minuten terug in een lange rode jurk. Ik moest heel erg mijn best doen om mijn lachen in te houden. Wat een transformatie.
Vervolgens gingen we de zgn 'Buddha Hall' binnen, waar hij een cd'tje met zweverige muziek opzette en ons verzocht om op de grond te gaan liggen en ons hele lichaam te voelen zonder te bewegen.
Toen we dit vijf minuten gedaan hadden legde hij mij de meditatiesessie uit. Na de uitleg zette hij een ander cd'tje op en moesten we met ons hele lijf schudden, van top tot teen. In het begin heb ik maar heel erg op Anish en Mira gelet hoe het moest en het zag er werkelijk belachelijk uit. Toch maar meegedaan, ik wilde dit tenslotte zelf. Na een tijdje merkte ik dat als ik stopte met schudden, ik helemaal uit het ritme was en over m'n hele lichaam tintelde. Dus door blijven schudden. Dit duurde 15 minuten!!! Ik had er na een minuut of vijf wel genoeg van, maar dan moest ik toch door blijven gaan. Pfffff...
Na het schudden veranderde de muziek en moesten we dansen op de manier die we zelf wilden. Je moest vooral je lichaam laten gaan en als je wilde schreeuwen dan kon dat. "Laat vooral je gevoel en je lichaam hun gang gaan en houdt het niet tegen".
Nou, dat was op zich wel grappig, maar ook hier was ik er na een tijdje wel zat van. Uiteindelijk toch die 15 minuten weer volgehouden.
Na het dansen moesten we in meditatieve houding gaan zitten (kleermakerszit, rechte rug en handen open op je knieen) en geen enkele klank van de muziek missen. Was op zich wel ontspannend. Wederom 15 minuten.
Tot slot moesten we weer op de grond gaan liggen en ons hele lichaam voelen. Dit keer geen muziek, maar alleen het gefluit van de vogeltjes buiten. En dat is voor mij heel gevaarlijk! Dan loop ik namelijk het grootste risico om in slaap te vallen. Gelukkig was deze oefening over voordat het ook daadwerkelijk gebeurde, maar het scheelde niet veel.
Over het algemeen overwon mijn nuchterheid het sterk van mijn zweverigheid. Ik kan dit niet en ik wordt hier ook niet echt ontspannen van. Eerder lacherig, maar dat is dan weer net de emotie die niet is toegestaan.
Ik kan wel begrijpen dat mensen als Mira dit helemaal geweldig vinden, maar waar ik echt van ontspan is gewoon een avond lekker met de band repeteren of met m'n vrienden wat drinken. Mijn ultieme meditiatie.
-
13 Juni 2010 - 09:03
Sigrid:
Geweldige belevenissen weer!! Jammer dat je de geest uiteindelijk niet hebt zien ontsnappen. Dit verhaal is ook weer helemaal beeldend geschreven, zodat ik er helemaal in zat en was eigenlijk teleurgesteld dat je naar je werk moest. Het blijft dus een open einde...
Geniet nog lekker van al die ervaringen en spreek je waarschijnlijk heel snel via het prachtige internet.
Liefs van je enkhuizer buufie. -
13 Juni 2010 - 10:29
Carmela:
Hoi lieve Sanne,
Wouw wat een verhaal van de zuster van meneer Thapa. Heeft het geholpen? Wel indrukwekkend om dat mee te maken. Je kent de rituelen wel maar om ze ook echt mee te maken is wel andere koek.
Jammer dat je bij je eigen meditatie niet ging zweven, ha ha. Nadine hoopt nog steeds als je in kleermakerszit zoem zegt dat ze dan ook gaat zweven, gezien in konfu panda, je begrijpt nog niet gelukt.
Je maakt zo wel heel veel mee he, echt geweldig.
We kijken uit naar je volgende verslag. Het ga je goed!
groetjes,
Rob Carmela van Nadine.
PS trouwens een joggingpak(of iets wat er op lijkt) staat Rob ook heel goed, ha ha.
-
13 Juni 2010 - 11:42
Simone:
Jeetje Sanne, ik zie je liggen daar net een onderdrukte lach ! Toch stoer dat je er open voor stond, je weet maar nooit of de kwalen van die vrouw over gaan, baat het niet het zal ook niet schaden denk ik , er zijn toch ook medicijnmannetjes die een zwerende teen kunnen genezen, je weet maar nooit of het ook vanzelf zou zijn overgegaan ! Niet in een rode jurk terugkomen hoor !
XXX Simone -
14 Juni 2010 - 14:20
Jet:
Heey Sanne!
Wat een verhaal! :O :D
Echt geweldig!
Dikke dikke dikke kus uit Hollanda!
Hoi Pipeloi!:D -
14 Juni 2010 - 20:18
Jacqueline:
Lieverd.... Ik ben zo trots op je!!
dikke kus Mam -
14 Juni 2010 - 20:22
Jim:
Doet me denken aan Diaan.
"Neem iets in gedachten wat je nog nooit eerder in gedachten hebt gehad. Een beeld, een moment, een foto of een gedachte.
Ga bij jezelf naar binnen en wat voel je dan??? WARMTE!!"
Niks voor ons dus.
dikke kus pap -
14 Juni 2010 - 20:24
Jacqueline:
Inderdaad, en volgens mij moest je toen ook al wegens lachen apart zitten!!
-
15 Juni 2010 - 09:53
Shawn :
eeeeey Sannie,
Die belevenissen, echt geniaal. Alhoewel het doodeng is, ga je je toch afvragen of zulks nou nep of echt is. Echt marteling voor de Westerse logica. Maar weer een ervaring voor je 'geestelijke' bagage.
gruuskot, Shawn -
17 Juni 2010 - 08:38
Marjan Veltman:
Dag Sanne,
van Sylvia de Loos hoorde ik van je avontuur en lees af en toe je verhalen. Geweldig leuk om te lezen allemaal.
-
20 Juni 2010 - 14:42
Klara:
Dag lieve Sanne,
Wat een avontuur weer, je krijgt wel alle kanten van het land te zien hé, spannend hoor.
Ook hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag, een hele fijne dag. Mis je wel hoor.
lieve groet, Klara -
21 Juni 2010 - 20:49
Jim En Jacq:
van harte gefeliciteerd met je 20ste verjaardag.
Maak er een leuke dag van en vier het met verve!
Dikke kus
pap en mam -
22 Juni 2010 - 06:48
Gladys:
GEFELICITEERD!!!!!!
Een hele fijne dag......
Dikke kus Gladys -
22 Juni 2010 - 11:47
Simone:
Er is er 1 jarig hoera hoera !!! Hieper de piep !
Van harte gefeliciteerd van ons allemaal, maak er een leuke dag van !
Dikke verjaardagskus van Hans en Simone en de rest natuurlijk XXX -
23 Juni 2010 - 15:54
Bea:
Hoi Sanne, We willen je van harte feliciteren met je verjaardag. Ik hoop dat de vertraging van ons niet opvalt tussen alle reacties.
Komt van het mediteren, daar worden we te ontspannen van. Liefs en dikke kus van Joahnnes en Bea -
23 Juni 2010 - 21:14
Janneke En Arie:
Hoi Sanne,
Wij zijn weer thuis en hebben jouw verslagen weer met plezier gelezen. Je hebt weer een hoop beleefd. Hopelijk wordt de heimwee wat minder; misschien kan de priester daar wat aan doen? De heimwee duivel uitdrijven. Tot het volgende verslag.
Liefs Janneke en Arie -
24 Juni 2010 - 09:46
Gladys:
Dag lieve Sanne,
Heerlijk om je gesproken te hebben, je klonk zo dichtbij....Heb net je brief ontvangen, zo gezellig.
Maar wat een belevenissen en wat schrijf je mooi. Het lijkt net of ik een spannend boek lees, vooral dat verhaal over "hekserij" Zo balen dat ik niet de afloop wist... maar goed, aan de telefoon vertelde je dat het niet geholpen heeft.....
Gister gezellig bij je ouders wezen BBQ-en, wel anders zonder jou...
Liefs van Gladys
-
26 Juni 2010 - 18:14
Remko:
Leuk verhaal! zit bij je vader en moeder en het is warm hier. Heb je verhalen gelzen erg leuk.
Wij zijn aan het BBQ en hebben gezeild
Groetjes en dikke kus Remko -
30 Juni 2010 - 17:21
Thijs Govers:
Ha lieve Sanne,
Wat een heel ander leven heb je daar toch hè?Wel bijzonder om al die dingen mee te maken. Alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag.(beetje laat). Meid, wat gaat de tijd toch snel .Nog even en je bent weer bij ons allemaal.Van deze leerschool zul je je hele leven profijt hebben. Geniet nog maar even van al die bijzondere mensen.
Dikke knuffel van gerda en mij -
04 Juli 2010 - 18:51
Bert Van Marwijk:
Vind de Nepalese media ons goed of slecht voetballen? -
05 Juli 2010 - 14:19
Brigitte:
He Sanne,
had ik eindelijk je reisverslagen gelezen, echt ongelofelijk wat je allemaal meemaakt en je beschrijft alles gewoon top, lekker om te lezen!!! heel veel plezier nog daar en ik hou je site in de gaten hoor!!groetjes ook van Fred en Stijn XXX -
08 Juli 2010 - 08:47
Gladys:
Hee, ik zie bij de weersverwachting regen en een verkoeling. Wel even lekker voor je. Je weet het natuurlijk al, Nederland in de finale, ben blij dat het tegen Spanje is en niet tegen de Duitsers.....Jee, San, volgende maand ben je thuis, las nog 42 dagen....Maak je nog wel wat mee....Kijk elke dag uit naar je mooie verhalen....
Dikke kus Gladys
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
