De eerste keer dat...
Door: sannedijkstra
Blijf op de hoogte en volg Sanne
28 Mei 2010 | Nepal, Pokhara
Het is alweer een tijd geleden sinds ik een blog geschreven heb. In de tussentijd is er een hoop veranderd.
Laat ik beginnen bij de banda.
Enige tijd nadat ik de vorige blog had geschreven, werd de banda opgeheven. De Maoisten kregen niet de steun die ze verwacht hadden. Een groot deel van de Nepalezen begonnen zich zelfs tegen hen te keren.
De voedselvoorraden in de steden raakten op, omdat er geen bevoorradingswagens naar de winkels konden en de boeren waren woedend dat ze hun rijpe groenten en fruit niet naar de markt konden brengen, maar moesten laten rotten.
Al met al een bijna onhoudbare situatie, waardoor de Maoisten wel moesten toegeven. Al bleven ze ontkennen dat ze de banda daardoor hebben opgeheven.
Op een ander vlak is het ook vrede. Namelijk tussen Namesa en mij. Nu ik duidelijk heb aangegeven waar mijn grenzen liggen en ze het ook weet, zijn we nu echt zusjes. We spelen samen, kijken samen Tom en Jerry tekenfilms en hebben af en toe ruzie. Lekker gewoon dus.
De ruzies houden over het algemeen in dat ik iets doe dat zij blijkbaar niet leuk vindt, waarna ze een heel boos gezicht trekt en zegt "I don't like you". Als ik dan vervolgens antwoord "Too bad, cause I like you very much" en haar begin te kietelen is het alweer over. Al zijn er momenten dat ze boos wordt, terwijl ik helemaal niets heb gedaan. Dat zijn de lange boze buien waarin ze me een tijd lang niet aankijkt of spreekt. Ach, lekker chagrijnig laten zijn, dan gaat het vanzelf weel weer over.
Soms, op de meest onverwachte momenten wordt ik overstelpt met kusjes en knuffels. Over m'n hele gezicht, met als klapper een heel dikke zoen vol op m'n mond. Dan moet ik zo om d'r lachen en bigin ik echt van d'r te houden. Nu echt: Mero bahini (mijn zusje).
Dan nu de eerste keren van de afgelopen weken.
De eerste keer dat...
... ik gefietst heb in Nepal.
Tijdens de banda reden er geen bussen, dus moet je alles lopend of fietsend doen. Ik was heel benieuwd hoe het in de toeristenwijk Lakeside zou zijn en of ik zondagmiddag zou kunnen Skypen (bellen via internet).
Dus ik een fiets geleend en ik heen. Nadat ik opgestapt was ging ik op volle Hollandse snelheid naar Lakeside. Dat ging goed, totdat ik een bocht om moest. Bleken de remmen het niet te doen!
Dus met mijn slippers over de grond schurend iets afgeremd en luid geschreeuwd "Watch out!". Godzijdank zijn er geen ongelukken gebeurd, maar volgende keer dat ik een fiets leen zal ik eerst de remmen even controleren.
... ik naar Devi's Falls ben geweest.
Er zijn hier heel mooie watervallen, genaamd Devi's Falls. Vlak na de banda ben ik met Sunila en Namesa heen geweest. Ze zijn inderdaad schitterend om te zien, ook al was er niet veel water. Tijdens de moesson ga ik zeker nog een keer heen, dan met fotocamera, om ze in volle glorie te kunnen zien.
... ik bergen heb gezien.
Op een morgen stond ik op en terwijl ik met mijn slaperige kop mijn gordijn open deed zag ik in de verte iets wits, dat er gisteren nog niet was.
Zodra ik buiten op het dak stond kon ik duidelijk zien wat het was: bergen.
Het had die nacht heel hard geregend, zodat het heel helder weer was. Dat maakte het mogelijk om die gigantische reuzen te zien. Beeldschoon en werkelijk adembenemend.
De eerste keer in mijn leven dat ik een deel van de Himalaya kan zien.
Het leek alsof ik er in 5 minuten heen kon lopen, terwijl ze zeker 5 dagreizen ver weg zijn. Ongelofelijk toch, dat ze dan toch zo dichtbij lijken.
Inmiddels heb ik de Annapurna Noord en Zuid en de Macchapucchere al wel vaker gezien, maar elke keer weer geeft eht zo'n fantastisch gevoel.
Ik ben echt in Nepal.
... ik echt heel erg ziek ben geweest.
Drie weken terug kreeg ik plotseling een zware verkoudheid. Heel vervelden, dus ik een dag thuis gebleven van school, omdat ik echt niet op kon staan. De volgende dag ik weer heen, ondanks dat ik me niet 100% voelde.
Thuisgekomen voelde ik me echt hondsberoerd, maar ik dacht dat het de nasleep van gisteren was. Totdat ik 's avonds echt niet goed werd. Je voelt je echt knap elkkendig als je eten via dezelfde weg terugkomt als het gekomen is.
Ik wilde niets liever dan gewoon thuis zijn.
Rillerig van ellende ben ik bij Raju, Sunila en Namesa op de kamer blijven slapen, omdat het dichter bij het toilet was.
Die nacht onrustig geslapen natuurlijk, maar toen ik wakker werd, werd ik overstelpt met kusjes. Namesa, die mij de vorige avond nog een beetje eng vond vanwege het geril, zei dat ze me eigelijk heel erg zielig vond. Lieverd.
... ik een compleet nieuwe emotie ervoer.
Die paar dagen ziek zijn maakte dat ik een heel nieuwe emotie leerde kennen. Heimwee. Dat is gek, want dat heb ik namelijk nog nooit gehad.
De eerste twee weken ging het ook niet over, maar werd het alleen maar ergere. Nu uitte het zich ook nog op een heel gekke manier. Ik droomde steeds over mijn thuiskomst op Schiphol en dat iedereen daar stond te wachten. Heerlijk. Ook had ik continue zin in een kroket, wat heel frustrerend is als je die hier niet kunt krijgen, en kon ik zomaar, als ik alleen was, het Wilhelmus inzetten.
Gek hoe je 'in den vreemde' dan toch behoefte hebt aan iets van je eigen land, al is het maar het volkslied.
Inmiddels is de heimwee al een stuk minder, maar stiekem blijft het toch een beetje knagen.
... ik een Nepalese verjaardag vierde.
20 mei was Sunila jarig. Dus ik eeen week eerder op pad voor een cadeautje. Na lang zoeken iets leuks gevonden, waarna ik per ongeluk in een 'feestwinkel' terecht kwam. Blijkbaar werd er niet veel verkocht, aangezien alles dik onder het stof zat. Daar een paar slingers gekocht, dat doet het altijd goed.
Toen de dag daar was heb ik de keuekn versierd en mijn cadeautje gegeven. Sunila vond het heel gek dat ik er zoveel aan had gedaan. Hier worden verjaardagen over het algemeen helemaal niet gevierd.
Toen ik vertelde hoe we dat iin Nederland doen, vond ze het heel gek. Nee, hier is het toppunt zelf een taart maken en misschien 's avonds uit eten. Dus hebben we dat gedaan.
Toch vond ze het wel heel leuik dat ik er aan gedacht had en de slingers had gekocht. Vooral Namesa vond het helemaal geweldig. Ik moest beloven die met haar verjaardag ook op te hangen. Beloofd!
... ik naar een radiostudio ging.
's Avonds na het verjaardagsetentje van Sunila zijn we allemaal naar de radiostudio van Pokhara FM gegaan. Rajiv en Sunila waren uitgenodigd in een programma om te vertellen over hun 'lovemarriage'. In Nepal is het nog heel gewoon om een gearrangeerd huwelijk te hebben, maar lovemarriages komen steeds vaker voor. Dit programma wilde het min of meer promoten, vandaar de uitnodiging.
Terwijl zij praatten, hing ik de hoffotograaf uit. De leukste foto is die van Namesa met een idioot grote koptelefoon op. Ze verveelde zich kapot, want ze mocht niets zegeen. Toch gedroeg ze zich voorbeeldig en maakte ze geen enkel geluid. Wat zo'n studio al niet met je kan doen.
... ik een schooluniform kocht.
Het lesgeven is inmiddels al weer 3 weken aan de gang. Naast klas 4 geef ik sinds deze week ook les aan klas 3. 2 hele dagen ben ik nu actief op de Motherland.
Alle leraren dragen daar het nieuwe lerarenuniform en dan voel ik me toch een beetje ongemakkelijk in mijn gewone kurta. Dus ik naar het Ranta Emporium om daar ook een uniform te kopen. Kijken ze je raar aan.....!
Afgelopen dinsdag ik het uniform opgehaald bij de kleermaker en thuis gepast. Ik geloof dat ze wat maten door elkaar gehaald hebben, want het shirt zit idiot strak, terwijl de broek veel te groot is. Volgens de kleermaker heb ik zeker een heel raar figuur.
Dus weer teruggebracht. Ben benieuwd hoe het straks zit.
... ik een leerling geslagen heb.
Ja, een schokkende eerste keer.
Het lesgeven gaat inmiddels redelijk goed, al ehb ik wel een beetje een gezag probleem. De kinderen kunnen hun mond maar niet houden. Soms wens ik echt dat ze een rits tussen hun lippen hadden.
Afgelopen week was ik het echt zat. 1 Jongen had ik al 100 keer gewaarschuwd, maar wilde niet luisteren. Voor ik het wist schoot mijn hand uit en had ik hem een mep verkocht. Het jochie schrok ervan, maar ik nog veel meer. Nu si het hier heel normaal dat een leraar een kind slaat en soms vragen kinderen ook of je die of die wilt slaan, maar ik had me voorgenomen het niet te doen. Er zijn genoeg andere manieren.
Nou ja, terugdraaien kan ik toch niet, dus volgende keer beter op mezelf letten.
... ik een Bollywood movie helemaal heb afgekeken.
Afgelopen week heb ik mijn eerste Bollywood movie gezien. Van het begin tot het eind en ik snapte het helemaal. Truukje: er is een tv-kanaal dat Engelse ondertiteling heeft. Hoera!
Eigenlijk best leuk zo'n Bollywood film. Zodra je het kunt begrijpen zijn ze best oke.
... ik een moessonregenbui meemaakte.
Twee dagen terug begon het overdat te regenen. Niet zo vreemd, dat komt wel vaker voor, maar wat voor mij schokkend was, was de hoeveelheid water.
De straten waren bedekt met een snelstromende laag wter en de goten waren veranderd in gevaarlijke en diepe stroomversnellingen. Ik denk dat als ik erin had gestaan het water zeker tot m'n knie zou komen.
Ik had een paraplu, maar had moeite om hem omhoog te houden vanwege het water dat erop viel. Het hielp ook maar een beetje, want mijn broek was helemaal doorweekt en mijn shirt nog maar een beetje droog. Zo'n heftige regenbui heb ik nog nooit meegemaakt. Sunila vertelde me dat dit een normale moessonbui was, dus er staat me nog wat te wachten.
Toch maakte de eerste een hoop indruk.
Tot slot nog een update over de kippen.
2 zijn er inmiddels overleden, de rest is gigantisch gegroeid.
Divas en ik hebben van zijn vader op ons donder gehad dat we de kippen 'onze' kippen noemde, want dat betekent dat je je aan ze hecht. Dat moet niet gebeuren, want als ze groot zijn liggen ze in stukjes op je bord.
Ben ik even blij dat ik hier vegetarier ben.
Laat ik beginnen bij de banda.
Enige tijd nadat ik de vorige blog had geschreven, werd de banda opgeheven. De Maoisten kregen niet de steun die ze verwacht hadden. Een groot deel van de Nepalezen begonnen zich zelfs tegen hen te keren.
De voedselvoorraden in de steden raakten op, omdat er geen bevoorradingswagens naar de winkels konden en de boeren waren woedend dat ze hun rijpe groenten en fruit niet naar de markt konden brengen, maar moesten laten rotten.
Al met al een bijna onhoudbare situatie, waardoor de Maoisten wel moesten toegeven. Al bleven ze ontkennen dat ze de banda daardoor hebben opgeheven.
Op een ander vlak is het ook vrede. Namelijk tussen Namesa en mij. Nu ik duidelijk heb aangegeven waar mijn grenzen liggen en ze het ook weet, zijn we nu echt zusjes. We spelen samen, kijken samen Tom en Jerry tekenfilms en hebben af en toe ruzie. Lekker gewoon dus.
De ruzies houden over het algemeen in dat ik iets doe dat zij blijkbaar niet leuk vindt, waarna ze een heel boos gezicht trekt en zegt "I don't like you". Als ik dan vervolgens antwoord "Too bad, cause I like you very much" en haar begin te kietelen is het alweer over. Al zijn er momenten dat ze boos wordt, terwijl ik helemaal niets heb gedaan. Dat zijn de lange boze buien waarin ze me een tijd lang niet aankijkt of spreekt. Ach, lekker chagrijnig laten zijn, dan gaat het vanzelf weel weer over.
Soms, op de meest onverwachte momenten wordt ik overstelpt met kusjes en knuffels. Over m'n hele gezicht, met als klapper een heel dikke zoen vol op m'n mond. Dan moet ik zo om d'r lachen en bigin ik echt van d'r te houden. Nu echt: Mero bahini (mijn zusje).
Dan nu de eerste keren van de afgelopen weken.
De eerste keer dat...
... ik gefietst heb in Nepal.
Tijdens de banda reden er geen bussen, dus moet je alles lopend of fietsend doen. Ik was heel benieuwd hoe het in de toeristenwijk Lakeside zou zijn en of ik zondagmiddag zou kunnen Skypen (bellen via internet).
Dus ik een fiets geleend en ik heen. Nadat ik opgestapt was ging ik op volle Hollandse snelheid naar Lakeside. Dat ging goed, totdat ik een bocht om moest. Bleken de remmen het niet te doen!
Dus met mijn slippers over de grond schurend iets afgeremd en luid geschreeuwd "Watch out!". Godzijdank zijn er geen ongelukken gebeurd, maar volgende keer dat ik een fiets leen zal ik eerst de remmen even controleren.
... ik naar Devi's Falls ben geweest.
Er zijn hier heel mooie watervallen, genaamd Devi's Falls. Vlak na de banda ben ik met Sunila en Namesa heen geweest. Ze zijn inderdaad schitterend om te zien, ook al was er niet veel water. Tijdens de moesson ga ik zeker nog een keer heen, dan met fotocamera, om ze in volle glorie te kunnen zien.
... ik bergen heb gezien.
Op een morgen stond ik op en terwijl ik met mijn slaperige kop mijn gordijn open deed zag ik in de verte iets wits, dat er gisteren nog niet was.
Zodra ik buiten op het dak stond kon ik duidelijk zien wat het was: bergen.
Het had die nacht heel hard geregend, zodat het heel helder weer was. Dat maakte het mogelijk om die gigantische reuzen te zien. Beeldschoon en werkelijk adembenemend.
De eerste keer in mijn leven dat ik een deel van de Himalaya kan zien.
Het leek alsof ik er in 5 minuten heen kon lopen, terwijl ze zeker 5 dagreizen ver weg zijn. Ongelofelijk toch, dat ze dan toch zo dichtbij lijken.
Inmiddels heb ik de Annapurna Noord en Zuid en de Macchapucchere al wel vaker gezien, maar elke keer weer geeft eht zo'n fantastisch gevoel.
Ik ben echt in Nepal.
... ik echt heel erg ziek ben geweest.
Drie weken terug kreeg ik plotseling een zware verkoudheid. Heel vervelden, dus ik een dag thuis gebleven van school, omdat ik echt niet op kon staan. De volgende dag ik weer heen, ondanks dat ik me niet 100% voelde.
Thuisgekomen voelde ik me echt hondsberoerd, maar ik dacht dat het de nasleep van gisteren was. Totdat ik 's avonds echt niet goed werd. Je voelt je echt knap elkkendig als je eten via dezelfde weg terugkomt als het gekomen is.
Ik wilde niets liever dan gewoon thuis zijn.
Rillerig van ellende ben ik bij Raju, Sunila en Namesa op de kamer blijven slapen, omdat het dichter bij het toilet was.
Die nacht onrustig geslapen natuurlijk, maar toen ik wakker werd, werd ik overstelpt met kusjes. Namesa, die mij de vorige avond nog een beetje eng vond vanwege het geril, zei dat ze me eigelijk heel erg zielig vond. Lieverd.
... ik een compleet nieuwe emotie ervoer.
Die paar dagen ziek zijn maakte dat ik een heel nieuwe emotie leerde kennen. Heimwee. Dat is gek, want dat heb ik namelijk nog nooit gehad.
De eerste twee weken ging het ook niet over, maar werd het alleen maar ergere. Nu uitte het zich ook nog op een heel gekke manier. Ik droomde steeds over mijn thuiskomst op Schiphol en dat iedereen daar stond te wachten. Heerlijk. Ook had ik continue zin in een kroket, wat heel frustrerend is als je die hier niet kunt krijgen, en kon ik zomaar, als ik alleen was, het Wilhelmus inzetten.
Gek hoe je 'in den vreemde' dan toch behoefte hebt aan iets van je eigen land, al is het maar het volkslied.
Inmiddels is de heimwee al een stuk minder, maar stiekem blijft het toch een beetje knagen.
... ik een Nepalese verjaardag vierde.
20 mei was Sunila jarig. Dus ik eeen week eerder op pad voor een cadeautje. Na lang zoeken iets leuks gevonden, waarna ik per ongeluk in een 'feestwinkel' terecht kwam. Blijkbaar werd er niet veel verkocht, aangezien alles dik onder het stof zat. Daar een paar slingers gekocht, dat doet het altijd goed.
Toen de dag daar was heb ik de keuekn versierd en mijn cadeautje gegeven. Sunila vond het heel gek dat ik er zoveel aan had gedaan. Hier worden verjaardagen over het algemeen helemaal niet gevierd.
Toen ik vertelde hoe we dat iin Nederland doen, vond ze het heel gek. Nee, hier is het toppunt zelf een taart maken en misschien 's avonds uit eten. Dus hebben we dat gedaan.
Toch vond ze het wel heel leuik dat ik er aan gedacht had en de slingers had gekocht. Vooral Namesa vond het helemaal geweldig. Ik moest beloven die met haar verjaardag ook op te hangen. Beloofd!
... ik naar een radiostudio ging.
's Avonds na het verjaardagsetentje van Sunila zijn we allemaal naar de radiostudio van Pokhara FM gegaan. Rajiv en Sunila waren uitgenodigd in een programma om te vertellen over hun 'lovemarriage'. In Nepal is het nog heel gewoon om een gearrangeerd huwelijk te hebben, maar lovemarriages komen steeds vaker voor. Dit programma wilde het min of meer promoten, vandaar de uitnodiging.
Terwijl zij praatten, hing ik de hoffotograaf uit. De leukste foto is die van Namesa met een idioot grote koptelefoon op. Ze verveelde zich kapot, want ze mocht niets zegeen. Toch gedroeg ze zich voorbeeldig en maakte ze geen enkel geluid. Wat zo'n studio al niet met je kan doen.
... ik een schooluniform kocht.
Het lesgeven is inmiddels al weer 3 weken aan de gang. Naast klas 4 geef ik sinds deze week ook les aan klas 3. 2 hele dagen ben ik nu actief op de Motherland.
Alle leraren dragen daar het nieuwe lerarenuniform en dan voel ik me toch een beetje ongemakkelijk in mijn gewone kurta. Dus ik naar het Ranta Emporium om daar ook een uniform te kopen. Kijken ze je raar aan.....!
Afgelopen dinsdag ik het uniform opgehaald bij de kleermaker en thuis gepast. Ik geloof dat ze wat maten door elkaar gehaald hebben, want het shirt zit idiot strak, terwijl de broek veel te groot is. Volgens de kleermaker heb ik zeker een heel raar figuur.
Dus weer teruggebracht. Ben benieuwd hoe het straks zit.
... ik een leerling geslagen heb.
Ja, een schokkende eerste keer.
Het lesgeven gaat inmiddels redelijk goed, al ehb ik wel een beetje een gezag probleem. De kinderen kunnen hun mond maar niet houden. Soms wens ik echt dat ze een rits tussen hun lippen hadden.
Afgelopen week was ik het echt zat. 1 Jongen had ik al 100 keer gewaarschuwd, maar wilde niet luisteren. Voor ik het wist schoot mijn hand uit en had ik hem een mep verkocht. Het jochie schrok ervan, maar ik nog veel meer. Nu si het hier heel normaal dat een leraar een kind slaat en soms vragen kinderen ook of je die of die wilt slaan, maar ik had me voorgenomen het niet te doen. Er zijn genoeg andere manieren.
Nou ja, terugdraaien kan ik toch niet, dus volgende keer beter op mezelf letten.
... ik een Bollywood movie helemaal heb afgekeken.
Afgelopen week heb ik mijn eerste Bollywood movie gezien. Van het begin tot het eind en ik snapte het helemaal. Truukje: er is een tv-kanaal dat Engelse ondertiteling heeft. Hoera!
Eigenlijk best leuk zo'n Bollywood film. Zodra je het kunt begrijpen zijn ze best oke.
... ik een moessonregenbui meemaakte.
Twee dagen terug begon het overdat te regenen. Niet zo vreemd, dat komt wel vaker voor, maar wat voor mij schokkend was, was de hoeveelheid water.
De straten waren bedekt met een snelstromende laag wter en de goten waren veranderd in gevaarlijke en diepe stroomversnellingen. Ik denk dat als ik erin had gestaan het water zeker tot m'n knie zou komen.
Ik had een paraplu, maar had moeite om hem omhoog te houden vanwege het water dat erop viel. Het hielp ook maar een beetje, want mijn broek was helemaal doorweekt en mijn shirt nog maar een beetje droog. Zo'n heftige regenbui heb ik nog nooit meegemaakt. Sunila vertelde me dat dit een normale moessonbui was, dus er staat me nog wat te wachten.
Toch maakte de eerste een hoop indruk.
Tot slot nog een update over de kippen.
2 zijn er inmiddels overleden, de rest is gigantisch gegroeid.
Divas en ik hebben van zijn vader op ons donder gehad dat we de kippen 'onze' kippen noemde, want dat betekent dat je je aan ze hecht. Dat moet niet gebeuren, want als ze groot zijn liggen ze in stukjes op je bord.
Ben ik even blij dat ik hier vegetarier ben.
-
28 Mei 2010 - 09:12
Jos Glas:
Hoi Sanne,
Ik merk dat ik een stukje van je verslagen gemist heb. Ik heb ook een tijdje niet naar je geschreven maar dan nu wel. Fijn om weer wat van je te horen. Ik hoop dat je je heimwee overwint want dat kan lastig zijn. In ieder geval kun je prima jezelf redden en goed in de omgang met andere mensen. Door die foto's te bekijken ben je ook een beetje dichter bij ons en beleven het allemaal een beetje mee. Wat zijn dat trouwens lieve mensen waar je bij logeert. Behalve die kippen ga je aan hen ook wennen. Nu sterkte met alles en veel plezier. Groetjes Jan en Jos Glas alles. -
28 Mei 2010 - 11:27
Lise:
Hey sanne ^^
Je wordt hier ook gemist hoor zeker nu je me de rimini sale doorstuurde. En ik zou zoooo graag op schiphol willen staan, maar het probleem is dat ik dan in keulen ben :(
Wel top dat de banda over is zeg, dat moet ergens wel een opluchting zijn. En maak je over de kiddo niet druk, jet sla je toch ook om de haverklap in elkaar 0:)
Dikke knuff en groetjes Lise -
28 Mei 2010 - 19:48
Jacqueline:
Lekker dat er eindelijk genoeg stroom was om weer een blog te schrijven. Wij missen je ook heel erg, maar we kijken wel steeds uit naar al je verhalen. En dat van die kroket.... Als je het echt niet meer kunt houwen, dan ga ik op zoek naar het recept!!
Binnenkort WK voetbal.Misschien kun je er iets van zien. Dan kan je lekker meebrullen met het volkslied. En om het wat dichter bij huis te houden... Ik heb ook nog wel ergens de tekst van de Zuiderzee balade....
Dikke kus, mam -
28 Mei 2010 - 21:31
Simone:
Hoi Sanne !
Al die eerste keren,voor je het weet zijn dat al gauw weer gewoonte dingen denk ik.Wat je heimwee betreft : denk aan de grote W , je begint bovenin met een geweldige aankomst en nieuwe indrukken , dan donder je naar beneden, klimt weer enz.en je schijnt te eindigen met het gevoel van ,hier is het goed en dit is mijn wereld,ja dat is lekker : staan we met kroket op Schiphol ...!
Dit zijn wijze woorden van een moeder met kids over the world haha !
Gewoon dikke kus van mij !!! XXX Simone -
29 Mei 2010 - 18:39
Jan En Atty:
Lieve Sanne,
Voor alles is een eerste keer, soms is het leuk soms niet. Wat zal je je beroerd gevoeld hebben toen je ziek was dan lijkt ook de heimwee meer dan normaal. En het is normaal dat je af en toe heimwee hebt, tenslotte hebben wij dat ook naar jou. We genieten van je verhalen en hopen dat het volgende verhaal niet zo lang op zich hoeft te laten wachten.
Liefs Oom Jan en tante Atty -
30 Mei 2010 - 10:28
Tante Ank:
Hoi lieve Sanne.
Blij dat ik weer een verslag van je had.
Ik was al bang dat ik wat gemist had.
Geweldig wat je allemaal meemaakt.
Schrok even dat je ziek was geweest en dat je heimwee had.
Heimwee is normaal als je niet lekker in je vel zit. Dat hoort erbij.Als je je weer goed voelt, kun je het weer de baas.
IK hoop dat je weer een mooie tijd verder mag he bben en sterkte op je school.
Dikke kus en tot volgende keer. Doei Sanne. -
30 Mei 2010 - 16:07
Tante Ank:
Hallo Sanne,
Hier nog een bericht van mij.
Ik belde net met oma Maartje en heb in grote lijnen verteld wat je allemaal meemaakt (niet alles)anders maakt ze zich zorgen.
Ze laat je hartelijk groten en kijkt al uit naar je thuiskomat.
Dikke kus van Oma Maartje.Doei. -
03 Juni 2010 - 10:26
Lydia En Ger:
hallo Sanne
eindelijk de tijd gevonden (terwijl de toeristen af en aan lopen) om je reisverslagen te bekijken.
Bijzonder hoor. Wat zal jij 'rijk' terugkomen.
We hebben een verzoek ingediend bij Liesbeth of wij ook uniformpjes mogen dragen en zingen elke dag het Wilhelmus. Kortom, we missen jou ook.
Maar geniet vooral van de weken die je nog tegoed hebt.
Tot later
Ger en Lydia
-
06 Juni 2010 - 17:24
Simone:
Hoi San , bedankt voor je kaart, vooral de tekst was erg leuk ! God ......
Nou wij jou ook hoor !
Als wij down under zijn geweest is het nog maar 4 weekjes en dan ben je er weer ! Gaat zo snel allemaal, voor je het weet zitten we weer te beppen in de tuin , dikke kus van hier ! XXX Simone -
06 Juni 2010 - 18:44
Nadya:
sanne ga je briven stuuren voor ons en de deinst ik was aan het voetbal te gaan Nederland tegen hongerijen en ik vind heel leuk en spannend P: -
09 Juni 2010 - 15:16
KLara:
Lieve Sanne
Ook weer eens een berichtje van mij ik feliciteer je dat je heimwee hebt gehad is een teken dat het thuis goed is.
verder van je verslag weer genoten.
kus en groetjes Klara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
