De B-kant van Nepal

Na drie weken lang de leuke dingen van Nepal met jullie gedeeld te hebben, wil ik het in deze blog hebben over de verschrikkingen die ik hier zie, terwijl ik hier gewoon over straat loop. Bereid je voor, het is geen vrolijke blog.

Allereerst heb je de Leprozen. Ik hoorde dat er pas een documentaire op de Nederlandse tv was over Nepal en Lepra, nou ik zie het hier live.
Waar je ook kijkt zitten mensen op straat met misvormde handen en voeten, halve armen of benen, stompjes op de bovenkant van hun voeten, waar ooit tenen zaten dat soort dingen. Zij zitten, gehuld in lompen, op de stoep, tegen een muurtje met voor zich een klein metalen bakje en hun hand opgehouden. Sommige zijn nog zo discreet om hun verminkingen te verbergen met vieze lappen, anderen laten alles open en bloot gewoon zien. Soms ronduit walgelijk.

Toch levert dit soms grappige situaties op, zoals die keer dat ik een verminkte man midden op de stoep zag liggen te bedelen, terwijl drie meter verderop zijn vrouw stond met een rolstoel. Ik had toevallig vlak daarvoor gezien hoe zij hem op de grond kieperde om daar te gaan liggen bedelen en zij wachtte gewoon iets verderop om het geld dat hij kreeg te incasseren. Ongelovelijk.

Dan heb je nog de mensen die gewoon op straat leven. Midden op de dag denk je dat je ergens een stapeltje lappen ziet liggen, maar je moet oppassen dat je er niet op gaat staan, want dat zijn mensen die liggen te slapen. Sommigen onder de voetgangersbruggen over de ringweg, anderen in de schaduw van de muur om een bankgebouw, anderen gewoon op het richeltje vlak voor een winkel, terwijl er twintig centimeter naast hun hoofd een regenpijp gelast wordt.

De derde categorie is de categorie Moeders met baby's. Midden op straat wordt je aangesproken door een vrouw in een heel vieze sari, met een baby in haar armen. Ze dwingt je bijna een supermarktje in te gaan om daar melk voor haar baby te kopen, want het kind heeft zo'n honger. De afgelopen dagen heb ik hier een vriendin gehad, die daarop in was gegaan en melk wilde kopen. Zij vertelde dat de vrouw geen literpak wilde, maar een tien kilo verpakking poedermelk. Wat je van mensen hier hoort is dat de moeder de melk in ontvangst neemt voor haar baby, maar het doorverkoopt aan andere bedelaars. Te idioot voor woorden dat je daar je kind voor misbruikt.

Over kinderen gesproken, zij vallen in de laatste categorie over wie ik jullie wil vertellen. Door heel Kathmandu vind je kinderen tussen ongeveer 6 en 10 jaar oud met kleine zakjes. En ze ademen continue in die zakjes. Waarschijnlijk kun je het al raden: Lijmsnuivers.

Gisteren was ik getuige van een tafreeltje dat zich hier in een drukke winkelstraat afspeelde. Op de hoek van de straat stonden vijf jongetjes tussen de zes en negen jaar oud hun best te doen om een tube lijm aan de achterkant open te krijgen. Met hun handen, met hun tanden, met een oud scheermesje dat ze op straat tussen het afval hadden gevonden, alles. Maar wel met beleid, want de lijm mocht niet verspild worden. Op een gegeven moment kwam er een zesde jongetje bij staan. Deze werd letterlijk weggeslagen!!! Een van de jongens maakte zelfs een gebaar ten teken dat hij hem zou bijten als hij nog dichterbij zou komen. Hij hoorde niet bij hun clubje.

Ik stond op een afstandje te kijken naar wat er zich op de hoek van de straat afspeelde. Ondertussen passeerden honderden mensen, zonder ook maar iets te doen. Ik denk dat ik me nog zelden zo machteloos heb gevoeld. Kinderen van amper zes jaar, hun leven nog niet eens echt begonnen en nu al volledig verwoest. En je kunt er niets aan doen. Het zal nooit goedkomen met deze kinderen.

Ik kon wel janken.