Ziekenhuis, Crematies en de Mooiste Plek vd Wereld

Beste allemaal.

Deze blog heeft even op zich laten wachten, maar de afgelopen tijd heb ik alleen elektriciteit gehad op onmenselijke tijden. Ga je naar bed, kleed je je om bij een kaarsje, maar als je midden in de nacht opens moet plassen is er wel stroom….

Laten we de blog beginnen met een minder leuk, maar niet minder grappig verhaal. 29 maart werd ik ‘s morgens wakker met een bloeddoorlopen oog, helemaal opgezet en vol met snot. Niet wetende wat het was, ik bij de receptie van het hotel gevraagd waar het dichtsbijzijnde ziekenhuis was, om het even na te laten kijken. Bleek het ziekenhuis direct achter het hotel te zijn. Toen begon de ervaring.

Aangezien een ontstoken oog geen spoed is, mij eerst maar netjes gemeld bij de receptie. Ik moest mijn naam, leeftijd, land van herkomst en burgerlijke staat opschrijven. Dat werd netjes op een sticker geprint, die op een soort schriftje werd geplakt. Dit was mijn medisch dossier. Vervolgens moest ik 600 Roepies betalen voor het consult en moest ik met de receptioniste meelopen naar een gebouwtje even verderop, waar ik buiten moest wachten en zij de oogarts zou waarschuwen. Na ongeveer een kwartier gewacht te hebben werd ik achter het gordijntje geroepen. Daar werd ik uitgebreid onderzocht en schreef de arts de eerste pagina van mijn schrift vol. Onderzoek, diagnose en behandelmethode. Ik kreeg uitgelegd hoe ik mijn medicijnen moest gebruiken en werd weggezonden. Toen maar een beetje rondgelopen en uiteindelijk de ziekenhuisapotheek gevonden. Dus ik mijn dossier weer afgegeven en de apotheker zocht netjes de medicijnen bij elkaar. Ik kreeg nog wel het verhaal te horen dat het heel dure medicijnen waren, dus dat ze me zowieso de rekening voor mijn verzekering thuis zouden meegeven. Uiteindelijk kosten de medicijnen mij 65 Roepie, omgerekend zo’n 70 cent. Maar ik kan het thuis wel declareren!


‘s Middags had ik een bezoek aan Pashupatinath gepland, wat ik door een simpele oogontsteking niet kon laten tegenhouden. Dus ik heen. Pashupatinath is een tempelcomplex, gewijd aan de oppergod Pashupati, ik geloof een incarnatie van Shiva. Daarbij komt, dat bij dit tempelcomplex een openbare crematieplaats gevestigd is.

In het Hindoeisme is het gebruikelijk om de overleden personen met veel ritueel vertoon te cremeren op een houtstapel. Nadat de overledene is gecremeerd, wordt de as in de rivier geveegd, die uitkomt op de heilige rivier de Ganges. Over de rivier loopt een brug en elke zijde van de brug heeft andere crematieplaatsen. De ene zijde is voor de hooggeplaatste personen, de andere zijde is voor het plebs.

Heel bot om te zeggen, maar ik had geluk dat er een hooggeplaatste man overleden was. Aan de overzijde van de rivier kon ik het hele proces van rituelen, opbouwen van de brandstapel, nog meer rituelen en uiteindelijk de verbranding van het lichaam volgen. Toen ik daar zat voelde ik mij echt een soort lijkenpikker, al is dat ook niet het goede woord. Jij zit daar, met je fotocamera, heel geinteresseerd te kijken, terwijl aan de andere kant van de rivier, op nog geen tien meter afstand zich een familiedrama afspeelt. Het gehuil was hardverscheurend, maar toch maak je foto’s, omdat het zo interessant is. Het voelt heel wrang en eigenlijk heb je het gevoel dat je daar niet thuis hoort. Je bent aan het gluren.

Toen uiteindelijk het lichaam in
brand gestoken werd, was ik ergens toch wel nieuwschierig naar de lucht. De wind stond mijn kant op en ik kon goed ruiken. Eigenlijk ruikt het naar een barbeque of een vuurkorf. Niet vreemd, ergens een heel bekende lucht. Al met al was het een heel bizarre ervaring.

Daarna ben ik vier dagen ziek op bed gebleven, aangezien mijn andere oog ook ontstoken raakte en ik een zware griep heb opgelopen. Enkele dagen eerder had het namelijk geregend. En hoe. Wat ze hier een buitje noemen, noemen we in Nederland een wolkbreuk. En hier ga ik straks 2,5 maand in wonen. Dat beloofd wat!

Toen ik na een dag of 4 weer op de been was, ging ik op zoek naar een mooie Pashmina sjaal om mijn schouders te bedekken bij een iets bloter shirtje. Bij toeval kwam ik terecht in de winkel van een heel aardige verkoper, Denish. We raakten aan de praat en op een gegeven moment vroeg hij mij of ik mee wilde naar zijn geboortedorp, Balthali, ongeveer 40km buiten Kathmandu. Zijn neef heeft daar een resort en ik kon gewoon gratis overnachten. Dan konden we op de ene dag met de motor heen, daar slapen, de volgende dag een hiking doen (bergbeklimmen) en dan weer terug. Ik hoefde maar 600 Roepies te betalen, benzinekosten en voedsel. In eerste instantie twijfelde ik heel erg, maar na goed nagedacht te hebben en naar mijn gevoel geluisterd te hebben, heb ik ermee ingestemd.

Dus op Paaszondag, ik op pad. Mes mee, want je weet maar nooit. Ik (weer zonder helm) achterop de motor, dit keer met een mondkapje tegen het
stof en mijn zonnebril op. Dat was nodig ook, want ik kon onderweg het zand tussen mijn kiezen horen knarsen. Eenmaal aangekomen (helemaal stijf van 4 uur achterop zitten) was mijn hele gezicht zwart, behalve de plaats waar mijn mondkapje en zonnebril hadden gezeten. Kapot was ik, maar toen ik om mij heen keek zag ik dat ik was beland op de mooiste plek van de wereld.

Het resort stond op de top van een berg en ik had een prachtig uitzicht over de vallei, met overal terrassen vol aardappel-, uien- en knoflookplanten groeiden. En tussen al dat groen liepen de vrouwen met hun rode sari’s. Het dorp zelf lag iets verderop, maar ik kon vanaf waar ik stond de kinderen zien spelen, tot het donker werd. ‘s Nachts als een blok geslapen en de volgende ochtend vroeg op om te gaan hiken. Mijn God, wat was dat zwaar!!! In een dal, waar geen wind komt, alleen zon, in de bloedhitte van 33 graden een heel steile berg oplopen, zonder training en zonder conditie. Na 2,5 uur lijden kwam ik aan de top. Als een dood vogeltje, zwerend tegen Denish dat ie kon praten wat ie wilde maar dat ik geen stap meer deed die omhoog ging, maar extreem genietend van het uitzicht en het feit dat ik het ondanks alles toch gehaald had, stond ik daar. Het uitzicht was zo mogelijk nog veel mooier. Ik kan het niet beschrijven, jullie zullen moeten wachten op de foto’s. En zelfs die zijn nog niet zo geweldig als de plaats zelf.
‘s Middags weer terug naar Kathmandu, na een fantastische Paasdagen gehad te hebben. Zo wil ik het elk jaar wel vieren.

De afgelopen dagen heb ik niet zo heel veel gedaan. Ik heb alles in Kathmandu gezien en heb alleen nog de oude vestingstad Kirtipur op het programma. Maar ik sta een beetje in een luie stand, dus ik denk dat ik dat uitstel tot augustus.

Er is trouwens nog een verhaal dat wel grappig is. In Nepal dragen de getrouwde vrouwen rode armbanden en een tika, in plaats van een trouwring.

Ik heb hier een Nepalees meisje van een jaar of 25 ontmoet en dat is nu een vriendin van me. Ze heet Rozi en is al 6 jaar gelukkig getrouwd (gearrangeerd huwelijk desondanks). Zij wilde haar armbanden met mij delen en ik kreeg er vijf. Ik moet zeggen, sindsdien heb ik een stuk minder last van opdringerige mannen, die mij allemaal heel interessant vinden en meteen met me willen trouwen, om zo naar het Westen te kunnen. Ik heb helaas twee van Rozi’s armbanden gebroken, dus de andere drie als herinnering bewaard en zelf nieuwe gekocht. Nu kan ik telkens als iemand te opdringerig wordt zeggen dat ik al getrouwd ben. Hoe vaak me dat al niet gered heeft…..! Moet alleen wel onthouden welk verhaal ik over mijn man aan wie vertel, zodat ik mezelf niet tegenspreek. Dat is nog wel lastig.

Tot zover de afgelopen week. Zondagochtend om 6 uur ‘s morgens lokale tijd moet ik hier op Kantipath staan, om daar om 7 uur de bus naar Pokhara te nemen. Ik ben zo benieuwd naar de stad en de mensen bij wie ik de aankomende maanden ga wonen!