26 maart t/m 2 april

Lieve allmaal

Allereerst heel erg bedankt voor alle leuke reacties. Maakt het nog leuker om een nieuwe blog te schrijven. Het heeft even op zich moeten laten wachten, maar ik zit al bijna een week zonder elektriciteit. Af en toe een korte e-mail en dan valt het alweer uit. Maar vanavond moet het de hele avond lukken. Bereid je dus voor op een lange blog over een week.

Hierbij ook mijn excuses voor het uitblijven van de beloofde foto’s, maar dat zit er voorlopig gewoon niet in. Het internet is te traag en de bestanden te groot. Zodra ik een oplossing gevonden heb zijn jullie de eersten die het merken.



Vrijdag 26 maart

Een week geleden ben ik een dag naar Bhakthapur geweest. Deze stad is de oudste an de drie steden in de Kathmandu Vallei en ligt zo’n 12 km oost van de hoofdstad.
‘s Morgens bij het ontbijt zat ik aan tafel met een Amerikaan die hier al vier keer eerder was geweest en mij kon vertellen dat het goedkoopste was om met de bus die kant op te gaan. Na mij op een kaart gewezen te hebben waar de bushalte is, ik op pad.

De halte had ik zo gevonden, maar toen de bus nog. Alles was in het Sanskriet ofzo geschreven, geen Latijnse letter te zien. Dus zat er niets anders op dan bij elke bus te vragen of die naar Bhakthapur ging. Na een stuk of zes keer kreeg ik door wat het gebrabbel en gewijs betekende. Hij vertrok vanaf de andere kant van de straat! Ik heen en hetzelfde ritueel een tijd lang herhaald, totdat ik een bevestigend antwoord kreeg. Dus ik in de bus gestapt. Nou ja, bus…. Zeg een ruime Volkswagen Transporter met wat banken in de laadruimte gezet en een zeil op de vloer. Heel gek, een parketvloer in een busje.

Allereerst naar de eindhalte gereden, waar we moesten wachten op meer passagiers. In de tussentijd probeerde de chauffeur me te versieren! Hij gaf zelfs zijn telefoonnummer voor als ik een gids nodig had. Nu hoefde ik gelukkig de mijne niet te geven, aangezien ik gezegd had dat ik mijn telefoon in Nederland had laten liggen en hier nog geen een had. Dat geloofde hij gelukkig, maar alsnog moest ik zijn nummer zeker opschrijven.

De rit naar Bhakthapur was heel bijzonder. Aan het Nepalese verkeer ben ik inmiddels wel gewend, maar die landschappen…! Stel je het beginshot voor van Jesus Christ Superstar, met die bus in de woestijn en al die stofwolken. Nou dat, maar dan met heel veel bussen die omhoog en omlaag rijden. Dat beeld voor je en dan aan beide zijkanten rijstvelden, blauwe luchten en vrouwen in kleding in alle kleuren die je maar kunt bedenken. Schitterend!

Midden in die woestijn moest ik overstappen. Gelukkig kon de flirtende buschauffeur mij helpen, anders had ik alle bussen weer aan moeten houden. Hij vertelde de conducteur waar ik heen moest en sprak een prijs af. Die jongen was niet zo goed in het onthouden van mijn bestemming, maar wel in het toelaten van zoveel mogelijk mensen in het busje. Zelfs bejaarden die slecht ter been waren konden nog wel op een richeltje in de deuropening staan. Onze bejaarden moeten niet zo zeuren, ze worden veel te veel vertroeteld. Dit is het echte werk!

Na een rit van dik anderhalf uur over 12 km veilig in Bhakthapur aangekomen. Ben er trouwens achtergekomen dat je twee soorten toeristen hebt en dat je die van een afstand kunt herkennen. De eerste soort (de meerderheid) is van het slag Lonely Planet. Goed voorbereiden en dan pas vertrekken. Type bergschoenen en dikke sokken bij 35 graden.
De tweede soort is van het ongeveer weten waar je heengaat en wel zien waar je voeten je brengen. Ik ben er een van dat soort.
Soort 1 zit altijd in dezelfde restaurants met soortgenoten, terwijl soort twee nieuwe restaurantjes ontdekt, die dan weer via de LP bij soort 1 terecht komen.
Soort 1 loopt zelfverzekerd rond en weet welke kant ze opgaan, soort 2 weet soort 1 te herkennen en volgt ze met een zgn zelfverzekerde tred.

Aldus een man van het type soort 1 volgend bij Bhakthapur Durbar Square uitgekomen. Na gisteren een dure dag gehad te hebben en vanalles te weten te zijn gekomen ging ik het vandaag op eigen houtje doen. Dus eerst twintig gidsen (bijna letterlijk) van me afgeslagen. Achteraf gezien het beste wat ik had kunnen doen, maar dat leg ik zo uit.

De pleinen zijn niet te omschrijven, heb je echt foto’s voor nodig. Metershoge pagode-stijl gebouwde temples met schitterende houtsnijwerken. Daarvoor beelden op sokkels van 4-5 meter hoog. Gigantische trappen met beelden. Gelukkig had ik een dag daarvoor alles uitgelegd gekregen, dus snapte ik de symboliek deels.

Nadat ik alles gezien had en zag dat ik de stad weer uitliep ben ik van de toeristenstraat afgegaan en een willekeurig zijstraatje ingelopen. Het beste en meest verschrikkelijke wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik kwam terecht in het ECHTE Nepal. Een en al armoede. Metershoge huizen die dicht op elkaar stonden met daartussen straatjes van nog geen anderhalve meter breed, onverhard. Overal afval dat lag te wachten om door een man op een stinkende kar te worden geschept. Vrouwen die gezamenlijk in de stank en de schaduw van de gebouwen zaten te breien, met loslopende kippen en geiten er tussendoor. Een heel oude vrouw van ongeveer 160 zat van een stoffige dode haan de snavel af te snijden om te gebruiken voor het eten.

Ik werd door de mensen heel raar aangekeken. Wat doet een toerist nou buiten de hoofdroute, in dit soort straatjes? Dat vroeg ik mijzelf ook af, maar ik volgde gewoon mijn gevoel en heb de realiteit gevonden. Het maakte zoveel indruk dat ik gewoon geen foto’s durfde te maken. Maar het beeld zal altijd in mijn geheugen gegrifd staan.
Tegelijkertijd voelde ik de schaamte. Waarom betalen mensen oals ik zoveel geld om andermans ellende te komen bekijken? Waarom is de wereld zo oneerlijk verdeeld en heben wij he zo goed, terwijl hier de mensen tussen het afval zitten?

Teveel onder de indruk van wat ik gezien had ben ik maar met de taxi ipv de bus terug naar Kathmandu gegaan. Dit moest ik eerst laten bezinken. Grappig trouwens om te merken dat de taxi’s terug naar Kathmandu altijd een stuk goedkoper zijn dan de taxi’s die je buiten de stad brengen.



Zaterdag 27 maart

Een dagje museum gedaan. Het Royal Palace Museum wel te verstaan. Het voormalig koninklijk paleis is na wat ze hier ‘the palace masacre’ noemen, in 2008 als museum opengegaan voor het publiek. Het is een perfecte casus voor school, want volgens mij hebben ze hier nog nooit van beheer en behoud gehoord. Zo mag je camera niet mee naar binnen ivm lichtschade, maar staan de ramen wagenwijd open, zodat al het licht en de insecten gewoon naar binnen kunnen. Ook wordt je op allerlei wapens gefouilleerd, maar mag je wel je fles met water of andere onbekende vloeistof mee naar binnen nemen. Bijzonder.
Het museum zelf was nogal oudbollig, maar als studieobject wel interessant.

‘s Middags nog een mouwloos jurkje gekocht, want ik werd gek van de mouwen van m’n t-shirts. Meteen ook een sjaal erbij, want je schouders moeten wel bedekt blijven. Valt trouwens niet mee om ‘m op de juiste manier te dragen, maar na een paar dagen oefenen draag ik ‘m als een Nepalees.

‘s Avonds bij het eten werd ik aan tafel uitgenodigd door een Australisch echtpaar van midden vijftig, die al drie maanden in Nepal waren en hadden gewerkt op een boerderij in Pokhara. Ze konden me alles vertellen over de3 omgeving waar ik straks ga wonen en de leefgewoonten. Ook hadden ze allerlei geweldige tips wat betreft kleding, eten, visum etc. Was onwijs gezellig en nuttig.




Zondag 28 maart

De volgende dag naar de derde stad van de vallei geweest, Patan. Ik was minder van deze stad onder de indruk dan van Bhakthapur, maar dat is logisch. Niets overtreft dat.
Na een rondleiding door de stad ben ik nog naar het Patan Museum geweest. Toen ik daar, gekleed in mijn nieuwe blauwe jurkje en oranje sjaal, een kaartje wilde kopen werd ik zelf een toeristische attractie! Vijf mannen, afkomstig uit Bangladesh naar ik hoorde, wilden ieder wel honderd keer met mij op de foto. Ik schrok me kapot! Hadden ze nog nooit een blanke toerist gezien? Maar er liepen er genoeg. Of leek ik op een beroemdheid? Zou niet weten wie. Zag ik er dan zo belachelijk uit? Nee toch?
Na tien minuten was ik er mee an en ben ik het museum binnengegaan. Dit onder luid protest van de heren, die nog lang niet klaar waren.

Het museum was erg mooi, maar toen ik uit een van de raampjes hing om de binnenplaats te bekijken maakten er nog 5 toeristen uit allemaal verschillende landen foto’s van me! Lachen, want nu kom ik in fotoboeken in o.a. China, Duitsland, Japan en Bangladesh. Geen idée waarom.

Was ‘m voor vandaag. De stroom gaat er zo af, dus morgen krijgen jullie de laatste paar dagen.

Groetjes Sanne